Als kind was ik rond de kerst altijd mateloos jaloers op kinderen in Amerika. Met kerst hadden ze bulten sneeuw, mooie glimmende pakjes en hun tuinen puilden uit van de lichtjesfiguren. Ze geloofden in magie en in de oergezellige Santa. Soms deed ik mijn ogen dicht en dan zag ik prachtige
Lees verder →
Toen mijn dochter haar eerste kind kreeg, was ik 48. Ons tweede kleinkind werd dit jaar vlak voor de coronatijd geboren. Een keer hebben we hem toen vast kunnen houden. Daarna werd het ‘raamvisite’. Dat vond ik natuurlijk vreselijk. Gelukkig zijn we de schade nu ruimschoots aan het inhalen. Breien
Lees verder →
De eerste dagen van het nieuwe jaar knalden er meteen lekker in. De ingedutte spieren en de, door de kerstdis, extra aangekweekte vetrandjes werden danig aangesproken. Er moest gesjouwd en geklust worden. Mijn oudste dochter verliet de zolder en trok in een alleraardigste nieuwe stulp in de grote stad. Naar
Lees verder →
Het valt niet mee om voor een oudere te zorgen als je zelf je kind verloren hebt. Dat weet ik inmiddels uit ervaring. Helaas. Ik werkte in de wijkzorg, sprong bij als mijn blinde schoonvader een paar extra ogen nodig had en was mantelzorger voor onze alleenstaande tante. Het zorgen
Lees verder →
Ze huilt. Dikke tranen van verdriet. Ze heeft ruzie. Met haar schoonouders. Met haar man. Met haar eigen familie. Gewoon een misverstand. Verkeerde planning. Onhandige communicatie. Het ging over de Eerste en toen over de Tweede. Het ging over ‘Bij Wie’? Over ‘Hoe’? Over Eten en Cadeautjes. Het ging over
Lees verder →