Een tijdje terug was pamperen een populaire term bij politici die vonden dat de verzorgingsstaat nu wel lang genoeg geduurd had. We moesten stoppen met het ‘pamperen’ van kwetsbare mensen, ze moesten voortaan hun eigen kracht gebruiken.
Lang heb ik gedacht dat het een ordinaire bezuinigingstruc was, zodat er naar hartenlust bejaardenverzorgers, wijkverpleegkundigen en maatschappelijk werkers op straat konden worden gezet. Tot vorige week. Toen ik met mijn moeder mee mocht op een uitje van het tehuis waarin ze sinds kort verblijft…
Waar een fitte vrouw terecht komt
Mijn moeder is 83 en een fitte vrouw. Nog dit voorjaar fietste ze moeiteloos 40 kilometer, samen met mijn vader. Maar zij heeft de diagnose lichte tot matige dementie en omdat mijn vader deze zomer overleed kan ze niet meer zelfstandig wonen. Al kan ze nog prima strijken, koffiezetten, koken, wassen en boodschappen doen. Dus woont ze nu in een tweekamer appartement op een verdieping met lotgenoten.
De bus stond klaar. De ene rolstoel na de andere werd ingeladen. Mijn moeder zag het, schrok en zei: “Hemel, waar ben ik nu toch in terecht gekomen?” Ik had er een positieve draai aan willen geven, maar was eigenlijk net zo overrompeld en kwam niet verder dan: “Ja ma, waar kom je nu toch in terecht…”
Rugzakje
Ze kreeg een rugzakje mee met op een label haar naam en twee noodnummers. Het deed me denken aan schoolreisjes, ik miste alleen de bijbehorende voorpret en opwinding. In het zakje zaten versnaperingen: een flesje water, een pakje Sultana, een zakje chips. Maar ook een pamper en een papieren washandje. De luier heb ik snel weggemoffeld. Mijn moeder is niet incontinent. Nooit geweest ook. En ze knoeit ook niet, dus het washandje was al even overbodig.
En nog een verrassing: ook voor háár stond een rolstoel klaar. “Dat hoeft niet”, zei ik. “Mijn moeder loopt nog prima.” “Maar als ze moe wordt?” “Dan zoeken we wel een bankje. Zoals we dat altijd doen.” Zo verander je binnen twee maanden van een zelfstandige vrouw in een incontinente, knoeiende, hulpbehoevende bejaarde. Is dit mijn voorland?
De stokstaartjes stalen de show. Wat een eigenzinnige beestjes. Goede tweede waren de frieten in het restaurant. Petje af voor de verzorgenden die erin slaagden om mijn moeder en al haar gerolstoelde reisgenoten een geweldige middag te bezorgen.
Pamperen als er om gevraagd wordt
Maar toch. Een pamper? Voor mijn moeder? Het blijft me dwars zitten. Natuurlijk is er fors bezuinigd op de zorg. Afdelingen zijn onderbezet en het personeel loopt zich de blaren op de voetzolen. Maar dankzij een slimme actie van staatssecretaris Van Rijn komt er 2 miljard extra voor de ouderenzorg. Zou het dan mogelijk zijn om de inhoud van een rugzakje af te stemmen op de ontvanger ervan?
Ouder worden is geen feest. Je groeit weliswaar in wijsheid en ervaring, maar tegelijkertijd raak je steeds meer kwijt. Geliefden, vrienden, herinneringen, vaardigheden. Moet je die teloorgang nog eens wrang onderstrepen met een luier? Kunnen we niet stoppen met het pamperen van mensen die daar niet om vragen? Kunnen we ouderen, zoals mijn moeder, alsjeblieft zo lang mogelijk hun eigenwaarde gunnen?
Heb jij ervaring met ouderzorg voor iemand die je na staat? Leuk als je die met ons deelt.
Geef een reactie