Laat me voorop stellen dat ik het een gezonde zaak vind dat jongeren op zichzelf gaan wonen. Het is een natuurlijk proces waar ik niet aan zou willen tornen. En ook al is de woningnood een enorme hobbel, het is over het algemeen niet gezond als jongeren heel lang thuis blijven wonen. Maar soms – zeker in deze moeilijker tijd – ervaar ik plots een enorme leegte. Vijftig jaar, al jaren geen kind meer thuis en ineens heb ik een kei van een het lege nestsyndroom. Terwijl ik dat altijd écht onzin vond. Toch voel ik het zo. Alleen is het dus niet omdat ze het huis uit zijn…
Het rijk al tijden voor ons zelf
Dat manlief en ik het rijk weer alleen hebben ben ik inmiddels wel aan gewend. De kinderen zijn immers allemaal al een poosje het huis uit. De oudste al een jaar of negen, de jongste al een jaar of drie en de middelste woonde op kamers in Brabant. Zij had al aangegeven dat als ze klaar zou zijn met haar studie toegepaste wiskunde, ze niet meer onder de rook van Schiphol terug zou keren. Het zuiden beviel haar wel. Helaas is ze nooit zover gekomen, Ronika overleed januari 2017. Een jaar voor ze afgestudeerd was.
Een ‘stervens’ koude dag
7 februari, de datum van haar uitvaart is na ruim vier jaar nog steeds een gevoelige plek. In mijn gedachten zie ik die dag van minuut tot minuut voor me. Het was een dinsdag, ook ‘stervens’ koud net als dit jaar. Rond de middag zou ze thuis opgehaald worden door de rouwauto maar de stoep stond vol met containers die leeggemaakt moesten worden. Ik hield de bestuurder van de vuilnisauto aan en vertelde mijn verhaal. Het bleek dat hij een van de Burger Hulp Verleners te zijn die de reanimatie oproep voorbij had zien komen. De lieve man twijfelde geen seconde, draaide de vuilnisauto om en zorgde dat bij ons de straat leeg was. Hij en zijn collega brachten alle containers een eind verderop, zodat ze niet in de weg zouden staan. Een gebaar van medeleven wat in mijn hart gegrift staat.
Vijftigste verjaardag als katalysator
Door de hevige sneeuwval dit jaar werd ondanks mijn verdriet toch ook ‘mijn gezelligheidsknobbel’ geactiveerd. “We kunnen wel een winter barbecue houden, net als vorige keer toen het zo sneeuwde en vroor”, zei ik tegen mijn man, maar al snel was daar weer de realiteit. Het plan verdween in de prullenbak en de tranen die op deze moeilijke dag toch al zo hoog zaten begonnen te stromen. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Ik mis mijn kinderen, ik mis mijn dochter …
Al sinds mijn vijftigste verjaardag afgelopen zomer is de rouw prominenter en scherper aanwezig dan de 3,5 jaar ervoor. Die memorabele dag heeft bij mij als een katalysator gewerkt op mijn verdriet. Dat lag niet aan de dag. Die was hartstikke leuk. Ik had een echte Sarah, bestelde eten bij mijn favoriete restaurant, het was klein en intiem met één beste vriendin en mijn kinderen. Toch mistte ik Ronika op die dag meer dan anders. Zij was ook echt een party- planner; vlak voor ze overleed had ze met haar beste vriendin op school een kerstontbijt georganiseerd. Elke reden was goed; of het nou om een verjaardag, trouwerij of een avondje uit ging, ze maakte overal een feestje van. Wanneer het familie betrof organiseerde ze het samen met haar broer en of zus.
Praten gaat lastig
Dat was vorig jaar augustus, nu is het begin maart en ligt ook de trieste februari week al weer een maand achter me. Ik loop naar boven om iets te pakken wat ik kan gaan doen. Al zoekend stuit ik op de doos met cadeautjes die kreeg op mijn ‘schijt-aan-je-leeftijd-taart’. Nog altijd ben ik mijn kinderen enorm dankbaar. Dankzij hun inzet werd mijn verjaardag echt een leuke dag. Ze hadden een heuse (wc-rollen)taart gemaakt met allerlei cadeautjes die je nodig hebt als je wat ouder wordt. Een leesbril, haarverf, anti rimpel-crème en nog veel meer van dat soort dingen.
Hunkeren, anders kan ik het niet noemen
En daar sta ik dan… met in mijn ene hand een pak incontinentieverband en in mijn andere hand het kussen met haar foto erop toen besef binnen dreunde dat ik niet alleen mijn overleden dochter mis… Ik mis alle kinderen én hun partners enorm. Het lege nestsyndroom? Het is een gevoel van hunkeren naar mijn eigen spruiten, anders kan ik het niet noemen. Ik snak naar hun lijf tegen het mijne. De vriendin van mijn zoon heb ik door de omstandigheden nog nóóit kunnen knuffelen. En ik merk bij mezelf dat het gemis niet (alleen) gerelateerd is aan de maatregelen omtrent de pandemie. Het is het voelen van heimwee naar verbondenheid. Het gezinsgevoel. Wat uiteraard wel versterkt wordt door de restricties. Trouwens, het kan me niet schelen waar het vandaan komt. Of wat het veroorzaakt of hoe je het volgens een stappenplan kan verhelpen…
Ik wil mijn kinderen terug!
Ik wil ze gewoon allemaal kunnen zien. Ze voelen. Ruiken. Maar vooral helemaal plat knuffelen. De wetenschap dat dit niet kan en gunst weet hoelang dit nog gaat duren, – in Roon’s geval voor eeuwig – geeft me een geamputeerd gevoel. Op dat moment voel ik een overweldigend gevoel wat zich het beste laat omschrijven als een ernstige vorm van het lege nestsyndroom. Ik wil mijn kinderen terug! Het verdriet zal dit gevoel zeker beïnvloeden en de maatregelen versterken het verdriet… Dat zie ik. Hoe dan ook, het voelt als diepe heimwee. En we weten allemaal dat je daar echt ziek van kunt worden. Vaak kun je wel naar huis of iets doen om het op te lossen… Echter iets in mij denkt dat mijn kinderen compleet gaan flippen als ik zeg dat ze weer thuis moeten komen wonen. Trouwens, dat zou ik zelf ook niet zo leuk vinden.
Waarom dan dit empty nest gevoel? Wanneer gaat het over?
Herken jij het gevoel van Mandy? Heb jij last van het lege nestsyndroom of geniet je juist volop van je vrijheid? Is et in deze tijd met beperkingen juist erger of niet? Deel het met ons in de commentaren of deel je eigen verha(a)l(en) op Sarah Gezien.
Geef een reactie