De eerste dagen van het nieuwe jaar knalden er meteen lekker in. De ingedutte spieren en de, door de kerstdis, extra aangekweekte vetrandjes werden danig aangesproken. Er moest gesjouwd en geklust worden. Mijn oudste dochter verliet de zolder en trok in een alleraardigste nieuwe stulp in de grote stad.
Naar de stad
De stad waar ik, toen ik haar leeftijd had, elk weekend in de kroeg vertoefde en vaak als laatste vertrok. De stad waar mijn middelbare school stond, waar ik jaren heb gewoond en volwassen ben geworden. De stad waar mijn beide dochters zijn geboren. De stad die ik liefheb en nog steeds een beetje mis.
Moederkloek
Ik heb dit moment jarenlang gevreesd. Ik hou ervan mijn meiden om me heen te hebben. Je doet me geen groter plezier dan de aanblik op een groot aantal kinderen rond de eettafel. Ik geniet van hun verhalen, voel mee met hun verdrietjes en heb altijd enorm kunnen meegeinen met hun eerste struikelstappen in de liefde. Slaapfeestjes waren bij ons meer regel dan uitzondering en toen wij naar het platteland verhuisden, huurde ik een touringcar en nodigde de hele schoolklas uit voor een afscheidsfeest in de tuin.
Empty nest
En ineens is dat allemaal voorbij. De jongste vertoeft al maanden in het buitenland, beide bonusdochters zijn ook gevlogen en de oudste is in haar element met haar nieuwe status als werkstudent in de stad. Het huis is leeg en ik bereid me voor op het empty nest syndroom. Tot mijn eigen verbazing barst ik niet in tranen uit als ik door de lege kamers loop. Ben ik verdoofd door heimwee naar mijn kroost? Is mijn hart geblokkeerd door het gemis aan gezelligheid? Kan ik het allemaal nog niet bevatten? Op alle vragen kan ik met een redelijke zekerheid ontkennend antwoorden. Het tegendeel is namelijk waar.
De volgende stap
Ik geniet van de enthousiaste verhalen van mijn dochter uit het buitenland. Hoe heerlijk is het dat zij de wereld kan ontdekken. Iets waar ik destijds niet aan toegekomen ben, omdat ik na school gelijk ging werken. Hoe fijn is het als je je dochter blijmoedig hoort neuriën terwijl ze een muurtje van haar nieuwe huis staat te schilderen. Wat gaaf is het om je bonusdochter de eerste stappen in het ondernemerschap te zien maken. Ze zijn uitgevlogen, de wijde wereld in. En hoe!
Mam, wat eten we vandaag?
En ik? Het gevoel van blijdschap overheerst. Blij dat de meiden hun weg aan het vinden zijn. Natuurlijk zijn ze soms zoekende en strijken dan even neer op het veilige oude nest. Toch hebben ze me niet echt meer nodig, alleen voor de bevestiging van hun eigen keuzes misschien. Ik kan nu ongemerkt knoeien met mijn smartphone die veel sneller gaat dan ik denk. Ik mag ongegeneerd foeteren op de televisie die ik nooit in een keer aankrijg en ik hoef geen origineel antwoord te verzinnen op de vraag: ‘Mam, wat eten we vandaag?’
Wat een heerlijke nieuwe fase!
In ruil daarvoor lees ik met plezier de appjes van mijn dochters: ‘Zullen we naar de film’ of ‘Wanneer kom je bij me eten?’ Wat een heerlijke nieuwe fase is aangebroken. Ik geniet met volle teugen. Dag leeg nest, Hallo wereld met een hele hoop extra tijd om opnieuw in te vullen. En er is zoveel leuks om te doen. Ik mag wel oppassen dat ik geen keuzestress krijg. Voor mij voorlopig geen omawens. Laat de kleine kindjes nog maar even wegblijven. Vier het leven!
Heb jij dezelfde ervaring? Is het empty nest minder erg dan je vooraf had ingeschat of zit je er helemaal anders in?
Meer lezen van Antoinette? Hier vind je wat ze eerder schreef.
Geef een reactie