Als ik beneden kom ligt er een brief met bedenkelijke inhoud op mijn ontbijtbord. “Omdat je niet uit jezelf weggaat zet ik ons huis vanaf vandaag te koop. Ik wil niet meer met jou onder één dak verder.” Aan het eind lees ik: “Ik hou zielsveel van je en hoop dat we nog vaak samen naar de film gaan en mooie fietstochten maken”. Het is tegenstrijdige informatie die kenmerkend is voor de gesteldheid van mijn levenspartner. Ik probeer de strekking van de brief tot me door te laten dringen. Ik zit nog aan de ontbijttafel als de makelaar belt. Of ik even langs wil komen. Ik stap direct op de fiets, met bonzend hart, en besef me dat de ernst van de situatie nu serieuzer is dan alle vorige keren.
Eigen huis
De makelaar wil weten wat er aan de hand is en zegt dat hij ons huis niet kan en wil verkopen. Hij vertelt dat JW verward was toen hij met een stapel papieren langskwam en het verzocht om ons huis te koop te zetten. Hij leek een ander mens en ogenschijnlijk niet toerekeningsvatbaar. De makelaar waarschuwt me: “Ik wil je een advies geven. Ga weg! Laat JW in het oude huis, hij is te labiel. Kies voor jezelf, zoek eigen woonruimte. Ik kan je daarbij helpen.” Vanaf dat moment gaat het heel snel. Dezelfde middag bezichtig ik het appartement waar ik een week later in zal trekken.
Een besluit dat ik noodgedwongen moet nemen. Het valt me heel zwaar. Ik vind het vreselijk en ben er kapot van. Ik wil helemaal niet weg. Ons huis is me dierbaar. Elke vierkante centimeter heb ik aangeraakt. Van onder tot boven heb ik het door de jaren heen opgeknapt en vervolmaakt. Ik ken alle hoeken en gaten. We hebben er zoveel meegemaakt, zoveel herinneringen, onze kinderen zijn er opgegroeid. Het is een heerlijk huis in een heerlijke buurt.
Grens bereikt
Tegelijkertijd weet ik dat het zo niet langer kan. Ik heb mijn grens bereikt. Ik breng het niet meer op.
Al een paar jaar probeer ik van alles om met de plotseling opkomende woede- en angstaanvallen van JW om te gaan. Tevergeefs. Al langer voel ik dat we het niet gaan redden samen. Onbespreekbare traumatische ervaringen en psychische problemen ondermijnen onze relatie. Dat we van elkaar houden maakt het des te schrijnender. Maar onze liefde is uit balans geraakt. Het voldoet niet meer.
JW lijkt de ernst er niet van in te zien, alsof het niet tot hem doordringt dat we uit elkaar gaan. Hij vraagt me zelfs waarom ik verhuisdozen nodig heb. Alles kan toch in een rugzak en een paar tassen? Ik snap zijn onnozelheid niet. Denkt hij soms dat ik even op vakantie ga? JW is haast toeschietelijk en opgeklopt vrolijk. Hij doet zijn best te laten merken dat hij blij is met mijn vertrek. Meent hij dat echt? Ik deel zijn blijheid niet. Hoe kun je zo lichtzinnig omgaan met 28 jaar samenzijn?
Bevrijding
Pas als ik op mezelf ben voel ik, door alle verdriet heen, enorme opluchting. Dit had ik niet verwacht, ik voel me bevrijd! En ik weet meteen: ik kan niet meer terug. Ik voel me, juist nu ik alleen ben, in mijn kracht terugkomen. Ik vind beetje bij beetje mezelf terug. Het geeft me nieuwe energie.
Als JW me binnen twee weken smeekt of ik alsjeblieft terugkom is het te laat. Ik kan niet meer, ik wil niet meer. Niet meer de woede, niet meer de verwijten. Wél mijn eigen gang kunnen gaan, mezelf kunnen zijn, mijn ‘whereabouts’ niet hoeven verantwoorden. Het is alsof ik met een enorme inhaalslag van mijn leven kan gaan beginnen.
Tegen je zin ongewild in een situatie komen waarin je veel kwijtraakt, maar er uiteindelijk nog veel meer voor terugkrijgt. Herken jij dat?
Geef een reactie