Kitten in huis, bezint eer ge begint

Kind, bijna 20, is op dit moment al vijf maanden aan de andere kant van de wereld (daarover later meer) en daarvoor op kamers. Dus gedeeltelijk het huis uit. Mijn huis is over het algemeen redelijke op orde en netjes. Daar word ik blij van en het geeft me rust. En dan opeens heb je, door omstandigheden, een acht weken oude kitten in huis.

Kitten

Ontmoet Taiga. Echt een schoonheid en een schatje. Maar wel een kitten dus… Met alles wat daarbij hoort… Een (b)engeltje en kleine onderzoekster. En daar zit hem nou precies de clou, want dat was ik allemaal een beetje vergeten. Met name hoeveel tijd opvoeden vraagt. En, zoals ik al zei, met kind het huis uit en twee poezen met de respectabele leeftijd van zeven en dertien ook een beetje verleerd hoe dat ook al weer moet. Op zich best logisch als je vijftig plus bent en het al een tijdje niet meer gedaan hebt, lijkt mij. Toch?

Maar geloof me, die kennis komt heel snel terug.

Niet op de bank.
Niet in de gordijnen.
Naar boven mag niet.
Niet bijten.
Niet krabben.
Blijf van het eten van de andere katten af.
Omhoog klauteren via mijn broek… echt niet!
Enzovoort, enzovoort.

Kortom, je bent er de hele dag druk mee. Met name ook omdat er hier dus nog twee andere poezen in huis zijn. Die moeten ander eten en hebben af en toe ook hun rust hebben nodig. Dus eten hoog, eten laag, Deuren open, deuren dicht. Deel van de kamer afsluiten. Heb je een beeld? En ondanks al deze inspanningen krijg ik, als stank voor dank, natuurlijk een totale ‘cold treatment’ van de dames, want hoe haal ik het in mijn hoofd om een kitten in huis te halen!

Huis aanpassen

Ineens zie ik mezelf dingen doen die ik nog nóóit voor een huisdier heb gedaan. En zelfs, voor zover ik me herinner, niet voor mijn dochter toen ze klein was en dat is dat ik ons huis aanpas. Stoelen op tafel, kan ze daar in elk geval niet inklimmen. Trap naar boven afsluiten, want ik wil geen katten boven. Vensterbank leeg als ze daar opeens op blijkt te kunnen. Gordijnen opgeknoopt, want dat scheelt ook tig keer opstaan om haar daar uit te jagen. Woonkamer gedeeltelijk afsluiten, zodat ik haar beter in de gaten kan houden. Hmmm, zou het dan toch kloppen dat je milder wordt naarmate je wat ouder bent? Als ik daar maar geen monstertje mee groot breng.

Liefde en gekkigheid

Natuurlijk is het absoluut niet allemaal kommer en kwel. Zeker niet. De gekke bokkensprongen voor de spiegel, op de kop in een schoen, het spelen met een balletje en het vangen van een vlieg. Echt je kunt er de hele dag naar kijken!

Opeens dat miaauwtje dat ze op schoot wil, en een koppie dat je vol liefde aankijkt vanonder je laptop. Dan smelt ik en is alle bovenstaande gedoe vergeten. Ze spint, geniet en ligt zo gezellig bij me, terwijl ik rustig doorwerk. Rust… Wel voor een hele 45 minuten. Dan begint het hele circus van voren af aan.

Bezin-momentje

Voor mij waren deze drie weken een bezin-momentje. Bezint eer ge begint. Ineens ga je van totale vrijheid weer terug naar zo’n klein handenbindertje. Die grote overgang geldt zeker op onze leeftijd, waarbij kinderen vaak al het huis uit zijn of in elk geval grotendeels zelfstandig. Als je het een beetje leuk gedaan hebt in de opvoeding, ontlasten ze je zelfs in huis als ze nog thuis wonen.

Omdat ik veel vanuit huis werk, was het ook best een aanslag op mijn concentratie en productiviteit. Haar te vaak alleen thuis opsluiten wilde ik niet. Ze moest toch al best veel alleen zijn door afspraken die ik had. En dat is toch echt niet goed voor zo’n klein beestje dat je nog wilt socialiseren, maar dat wel van jou en partner moet leren. Verder is er tenslotte niemand in huis. En als je lekker vol in het leven staat, kan de verveling best toeslaan bij zo’n kitten. Met alle gevolgen van dien. Dus zelfs afspraken werden voor haar verzet.

Maar nu is ze weg. Als het goed is naar de plek waar ze blijft, bij mijn zus. Binnen het uur mis ik haar. Dat kleine miaauwtje en het kopje dat zegt: ‘ik wil aandacht, ik wil bij jou zijn’. Toch onderdruk ik heel snel de gedachte om er dan toch zelf nog een te nemen. Want terug naar ‘normaal’, de concentratie en alle ruimte voor mijn werk bevalt me, voor dit moment, wel heel erg goed.

Hoe zit dat voor jou? Een jong huisdier, juist wel of niet?