“Wat zei de huisarts”, vraag ik per app? “Ik zit nog in de wachtkamer”, antwoordt mijn zoon. Hij is benauwd. Hij steekt een pleintje over en hapt al naar adem. Maar hij is nu aan de beurt bij de huisarts. Die schrijft op: jongeman, 30 jaar, ecoloog, sport graag, leeft gezond. De arts denkt aan astmamedicijnen of antibiotica. Hij luister vervolgens naar zijn longen:”Trek je je shirt even omhoog?” Dan hoort hij één volle en één lege long.
Je gaat nu naar de EHBO!
“Kees, je gaat nu naar de EHBO. Ik wil dat er een foto gemaakt wordt”. Mijn zoon drentelt eerst naar huis, loopt hijgend en puffend de twee trappen op en licht zijn vriendin Astrid in. Kees en Astrid krijgen voorrang op de EHBO en de longfoto is er vlot. Maar nu krijgt mijn zoon het letterlijk en figuurlijk benauwd. Hij appt mij: “Ik werd doorgestuurd voor een longfoto, er zit vocht achter mijn longen en nu wacht ik op een CT-scan en de longarts.”
Ik ken de verschijnselen
Mijn God! Ik zit aan een pizza met een vriendin en straks gaan we naar de bioscoop. Vocht achter de longen maakt knap kortademig. Mijn broer had als tiener kanker en daar ken ik deze verschijnselen van. De schrik slaat me om het hart. De volgende app is een foto… ” De longarts heeft 2,3 liter chylusvocht verwijdert, het zit in deze flessen.” Ik zie een melkachtige vloeistof op de foto en ik loop onmiddellijk de film uit. Al ijsberend bel ik mijn zoon. Hij hoest verschrikkelijk. “Wil je dat ik naar je toe kom?”, vraag ik. “Nee, dat hoeft niet. Ik mag zo naar huis, het hoesten komt door de longpunctie. De verdoving werkte niet, ik heb zo’n pijn gehad.”, antwoord hij.
Uiterst bezorgd
We spreken af dat ik hem om 23.00 uur nog zal bellen en houden per app contact. Terug in de bioscoop, google ik chylusvocht… lymfevocht… dat kan duiden op een ontsteking of een tumor. Ik bel in de pauze van de film mijn man Jaap. Vertel hem wat er aan de hand is en vraag of hij de auto vol wil tanken. Ik voel me uiterst bezorgd en probeer me zo goed en zo kwaad als het kan te concentreren op de film met Tom Cruise in de hoofdrol.
Tranen met tuiten om mijn zoon
Eerder dan afgesproken bel ik mijn zoon. Hij hoest 5 minuten voordat hij wat kan zeggen en klinkt zo kortademig. Ik besluit naar hem toe te gaan en daar te slapen. Kees wil graag dat ik kom. Ik gooi wat spullen in een grote tas en rijd voorzichtig, de toegestane snelheid. Het is een donkere, heldere nacht. Op de radio klinkt Tears in Heaven van Eric Clapton, een liedje dat hij schreef nadat zijn zoontje uit het raam was gevallen en stierf. Ik huil tranen met tuiten bij het idee mijn zoon te kunnen verliezen. En daar begint het. Mijn geest begint te razen. Toekomstdromen vallen in stukken. Mijn status ‘moeder van een zoon’, wijzigt in gedachten in ‘moeder van een gestorven zoon’. De mogelijke lijdensweg met ziekenhuisopnames en pijn die hij zal moeten doorstaan verschijnt voor mijn geestesoog. Zijn lieve vriendin, die met hem samenwoont maar nergens recht op heeft, schiet door mijn gedachten. Ze hebben nog niks geregeld.
Terug naar het nu.
Ik neem een verkeerde afslag. “Terug naar het nu!”, vertel ik mezelf. Dit zijn slechts fantasieën. Beelden en ideeën die als foto’s aan een denkbeeldige muur hangen. Ik trek ze eraf. De werkelijkheid is dat mijn zoon Kees hoest. Hij leeft en hij ademt. Gekalmeerd kom ik midden in de nacht bij hem aan.
Als er iets met je kind is, staat je wereld stil. De een gaat in de handelmodus, de ander raakt verlamd. Hoe werkt dat bij jou?
Geef een reactie