Ik word wakker, voel…, baal…, dus toch! Migraine. Meteen gaat de maalstroom in mijn hoofd van start. Wat moet ik doen vandaag, wat moet ik regelen, wat moet ik afzeggen? Ik probeer mijn hoofd nog voor de gek te houden met koffie…, en nog meer koffie… Tegen beter weten in.
Tussen bed en bank
De rest van de dag speelt zich af tussen mijn bed, waar ik me naartoe sleep als ik van het spugen van de wc terugkom (een emmer kopen zou handig zijn), en de bank, waar ik op ga liggen omdat ik denk dat het best al goed gaat. Wishful thinking. Ik zou mijn migraine langzamerhand moeten kennen. Ze duren echt áltijd drie dagen. Dat weet je toch!
In alle uren die volgen denk ik dat ik ‘straks’ wel even boodschappen kan gaan doen. Net als ik, toen ik nog een hond had, dacht dat ik hem ‘straks’ wel even uit kon gaan laten, maar altijd halverwege de trap op moest geven. En dan toch iemand moest bellen. Wat op zich al een opgave is met migraine. Zoiets als een sms sturen om te zeggen dat je niet kan komen werken is zelfs een haast onoverkomelijk probleem.
Zielig
Wat voel ik me weer zielig en zinloos. Wat zonde van de verloren dag. Wat heb ik weer een spijt van alle ondoordachte acties van de afgelopen week: teveel, te druk, te vol. Ik wil dat andere mensen weten hoe zielig ik ben. Hoe ik weer drie dagen uit de running ben. Hoe ik lijd! En al ben ik de vijftig gepasseerd, ik wil mijn vader bellen en heel hard gaan huilen. Ik wil dat iemand mij belt en tot zijn schrik merkt hoe erg het met me gesteld is.
Op dit moment woon ik ook nog eens alleen, dus ik ben echt heel zielig. Eerder woonde ik altijd met anderen, kinderen, man, mijn vader, en was het een soort gedeelde zieligheid. Ik droeg de pijn, zij voelden met me mee, en leden dan ook een beetje. Ik denk er maar niet teveel na over wat het met mijn kinderen gedaan heeft als ik kotsend drie dagen in bed lag.
Nu ben ik alleen, met Radio 4 op de achtergrond. Ik hoor elk uur dat Eberhard van der Laan overleden is. Ik krijg ik er tranen in mijn ogen van. Een vrouw wordt vermist, haar fiets en jas worden gevonden vlakbij waar ik woon. Een vervreemdend idee. Ik besef dat haar ouders pas écht zielig zijn. En de vrouw is pas echt zielig. Zielig dekt de lading op geen enkele manier bij dit nieuws. Ik mag me gelukkig prijzen met mijn zonen en dat ik levend en wel, ook al is het dan met een bonkend hoofd, in bed lig.
Te beroerd
Mijn uitzicht is afwisselend. Ik zie hortensia’s als ik op de bank lig, en enorme beuken die door de herfststorm afgeragd worden als ik in mijn bed lig. Het is vast ergens goed voor, toch? Zo’n migraine aanval waardoor je gedwongen wordt tot niets doen, nadenken en contemplatie. Niet even een frisse neus halen, tv kijken of met iemand afspreken. Ik ben met mezelf en mijn gedachten. Voel me te beroerd om mensen te mailen, te bellen of voor de gezelligheid te appen. Of op welke manier dan ook bevestigd te worden in mijn zieligheid.
Het is ergens goed voor
Het is inderdaad ergens goed voor, die stille uren. Het voornemen om het rustiger aan te doen en betere keuzes te maken in mijn leven neemt weer vaste vormen aan. Ik tel mijn zegeningen, maar tel de uren af totdat ik weer een slaappil mag nemen. Zodat de nacht ongemerkt voorbij zal gaan. Morgen gaat het beter, ik weet het zeker, dan is het de derde dag.
Sommigen kampen al hun hele leven met migraine. Bij anderen begint het pas bij de leeftijd van de overgang, een fenomeen dat nog niet erg bekend is. Hoe is dat voor jou? Heb jij ervaring met migraine? Al je hele leven of pas sinds kort?
Geef een reactie