Afgelopen jaar keerde ik na twintig jaar financieel ondernemerschap deze wereld de rug toe. Ik was er moe van. Twintig jaar had ik, samen met een fantastische zakenpartner en een heerlijk team, gebuffeld om onze visie door de strot van de zakelijke dienstverlening te duwen. Het duurde een paar jaar, maar na liters zweet en veel geroeptoeter werden we van ‘dametjes met een bedrijfje’ een toonaangevende speler in de hypotheekmarkt.
Borstgeroffel
Op enig moment stond ik zelfs in het rijtje van de vijftig meest belanghebbende vrouwen in de verzekeringsbranche. Tot hier de loftrompet over mezelf. Daar waar mannen vrij ongegeneerd zichzelf en plein publique op de borst durven roffelen, vinden vrouwen dat meestal wat ongemakkelijk. Ik ook.
Vrouwen aan de top
Die gêne is overigens een van de redenen waarom vrouwen minder snel tot de top van een organisatie doordringen. Ik ben geen ultra feminist, edoch geloof ik beslist in diversiteit binnen managementteams. Daarom ben ik blij dat het tij steeds meer keert en vrouwen zich tegenwoordig veelvuldiger aan de top manifesteren.
Mannen zijn net honden
Vrouwen zijn in de regel naast sociaal invoelend vaak ook pragmatisch en daardoor schiet het beter op. In de financiële branche, een wereld die nog altijd door mannen wordt gedomineerd, heerst een sterke overlegstructuur. Ik zat meestal als enige vrouw met een bataljon kerels in een vergaderzaal. Het werden vaak uren met oeverloos geouwehoer zonder besluitvorming. Mannen zijn namelijk net honden. Doet de ene reu een plas, sast de ander er standaard overheen. Vrouwen worden daar uiteindelijk kriegel van. En volgens mij is dat een belangrijke, tot nu toe onderbelichte, reden waarom vrouwen uiteindelijk afhaken aan de top.
Bokito ingeruild voor rosé
Hoe hoger je de apenrots beklimt, des te groter het ego. Dat is voor de korte termijn vermakelijk, maar op den duur doodvermoeiend. In de afgelopen twintig jaar heb ik daardoor meerdere vrouwen uiteindelijk zien afhaken. Zij verruilden het Bokito-gedrag voor een rustgevend glas rosé op een terras. Uit ervaring weet ik inmiddels dat die keuze aan te raden is. En dat heeft niets met gebrek aan ambitie te maken.
Moe van de overgang
Punt gemaakt dacht ik zo. Totdat ik eerder deze maand een artikel in het AD las. Veel werkende vrouwen tussen de 45 en 60 jaar – een leeftijd waarin vrouwen de zakelijke top bereiken – hebben last van vermoeidheidsklachten. Meld je je daarmee bij de huisarts dan wordt regelmatig een burn-out geconstateerd. Het bewuste artikel suggereert dat burn-out niet het euvel is, maar de overgang de boosdoener is. Volkomen logisch natuurlijk. Hoe suf dat ik daar niet zelf opgekomen ben. Ik kan volmondig bevestigen dat ik sinds de overgang de trotse bezitter van een kort lontje ben. Misschien zat dat ego-gedrag van het old-boys-management-netwerk me dus niet in de weg, maar was de tijdelijke krakkemikkigheid van mijn lijf de oorzaak van mijn moeheid. Het is interessant om daar in een breder kader over na te denken.
Pieken op het juiste moment
Hoe graag we misschien zakelijk soms willen; mannen en vrouwen zijn nu eenmaal niet gelijk. Naast bepaalde karaktereigenschappen die de een meer of minder bezit dan de ander, zijn fysieke eigenschappen dus belangrijk om rekening mee te houden. Des te meer reden om ervoor te zorgen dat vrouwen sneller kunnen doorstromen naar de top (als hun ambitie daar ligt). Zodat ze minder snel afhaken in de tijd dat ze minder sterk in hun vel zitten. Zullen wij onze dochters die spiegel eens voorhouden?
Herken jij je in dit artikel van Antoinette? Heb je meegemaakt dat het niet een burn-out was maar de overgang? Wil je erover delen? Laat het ons weten in de comments of via vraag@sarahgezien.nl.
Geef een reactie