Afgelopen week viel in mijn huis voor het eerst de term ‘Seniorenmomentje’. Auw! Dit was omdat ik aan tafel vertelde dat ik precies één week had om voor negen vrouwen een reünie met thema te organiseren. Het seniorenmomentje zat hem niet in het organiseren zelf, maar vooral in dat ik me helemaal niet meer kon herinneren dat toegezegd te hebben. Zelfs niet toen ik één van die negen vrouwen, Anneke, tegenkwam en zij voorzichtig vroeg of ik me ervan bewust was dat we over een week een reünie hadden… en dat ik die zou organiseren… en dat ik daar ook een thema aan zou verbinden. Thuisgekomen onmiddellijk de agenda geraadpleegd. (Hoezo geloofde ik Anneke niet?)
Seniorenmomentje rechtzetten
Tot mijn verbazing ontstond er een behoefte mezelf te verdedigen dat ik dat vergeten was… Precies, zegt dochterlief nog maar een keertje fijntjes: “EEN SENIORENMOMENTJE!!!” Goed, vergeten of niet, ik moet aan de bak. Lunch bij mij en high tea elders in het bos. Zo geregeld. Het thema besloot ik te skippen. We komen immers altijd tijd te kort om bij te praten, maar ‘s avonds in bed voelde het loslaten van het thema toch niet goed. Tien jaar geleden rondden we met elkaar een vijfjarige opleiding af tot psychosynthese therapeut en sindsdien komen we 1 à 2 keer per jaar bij elkaar om het leven en onze geschiedenis samen te bespreken. Heel dierbaar. Dus me er met een Jantje van Leie afmaken kan niet.
Een sprookje schrijven
Ik herinner me ineens dat ik jaren geleden een workshop volgde waarin er een begin van een verhaal werd voorgelezen wat iedereen daarna zelf af mocht schrijven. Leuk! Het verhaal kan ik niet meer vinden en sprookjesboeken geven ook niet direct de oplossing. Zelf schrijven dan maar? Als dyslect schrijf ik helemaal niet graag, maar om de een of andere reden vloeit er een onaf sprookje uit mijn pen. Wonderlijk hoe het ineens ontstaat. Als we onze verhalen een week later aan elkaar voorlezen lopen de tranen over onze wangen. Van het lachen en van ontroering. Ieder van ons laat iets van zichzelf zien in haar verhaal.
Of ik volgend jaar het thema weer wil verzinnen? Deze keer wel met rood in mijn agenda schrijven. Ik weet tenslotte niet wanneer het volgende seniorenmomentje zich aan zal dienen.
Een onaf sprookje
In een land hier niet zo ver vandaan leefde een koning. Het was een vriendelijke koning die er naar streefde zijn volk rechtvaardig te besturen. Hij was ook een gelovig mens. En vanuit zijn verlangen iets te doen voor God, besloot hij het mooiste godshuis te bouwen wat er op aarde bestond. Hij huurde bouwlieden, architecten, glasmakers, kunstenaars in. Niets was te gek. En zo ontstond er een prachtig bouwwerk en het volk stroomde toe op de dag van de inwijding. De mensen keek ademloos naar de overweldigende pracht en de koning voelde zich goed en voelde zich groot.
De oude man
Toen stapte er een oude man naar voren en die zei: “Het is prachtig en overweldigend maar toch mist er iets…” De koning schrok… draaide zich om naar de oude man om te vragen wat er miste. Maar de oude man was verdwenen in de massa. De koning ging naar huis en trok zich terug in zijn vertrekken. De glans van de dag was verdwenen. Hij piekerde en piekerde… wat miste er… waren de torens te laag… de ramen niet kleurig genoeg? De volgende dag riep hij zijn architecten, bouwlieden, kunstenaars en glasmakers bijeen en droeg ze op het gebouw af te breken en een nóg mooier en groter gebouw te ontwerpen.
Er mist iets
Het is haast niet voor te stellen hoe het nieuwe gebouw eruit zag. Spitse torens die bijna tot de wolken reikten… ingewikkelde gedraaide zuilen die het dak omhoog hielden… schitterende vloeren van gepolijst marmer… De koning was erg in zijn nopjes met het resultaat en gaf opdracht tot een geweldig openingsfeest. Tijdens het feest hoorde de koning plots weer de stem van de oude man…”Het is u gelukt, oh koning, om een nog mooier gebouw te maken… maar toch mist er iets…” Nog voor de koning kon vragen wat er miste, was de oude man verdwenen in de massa.
De koning weende bittere tranen en verweet zijn bouwlieden en ontwerpers niet het onderste uit de kan gehaald te hebben om het meest sublieme, meest betoverende, grootste, overweldigendste gebouw van de wereld te ontwerpen en te bouwen. Hij ontsloeg alle mensen die aan de bouw gewerkt hadden en liet ze voor straf steen voor steen het gebouw afbreken. Zelf ging hij opzoek naar nieuwe architecten, handwerklieden, steenhakkers, kunstenaars.
Mooier dan in de stoutste dromen
Het nieuwe ontwerp was nog mooier dan de koning in zijn stoutste dromen had kunnen denken. Nu moest het goed gaan, dacht hij. Hij bestudeerde elke bouwtekening tot in de puntjes en was elke dag op de bouw waar hij zijn mensen aanspoorde het uiterste van zichzelf te vergen. Op de dag van de feestelijke opening was de koning erg nerveus en hij gaf zijn bewakers opdracht uit te kijken naar de oude man.
En terwijl de koning zich door het volk bewoog en de complimenten in ontvangst nam stond hij ineens oog in oog met de oude man… En vroeg de koning, vind u het mooi? “Zeker” sprak de man “Maar toch mist er iets…” De koning hapte naar adem, greep de man bij zijn mouw en sprak hijgend: “Maar WAT mist er dan?
De oude man glimlachte en zei: ……
Een seniorenmomentje, herken je dat? Heeft het jou al eens in de problemen gebracht?
Of hoe eindigt jouw verhaal? Wil je het hier delen?
Geef een reactie