Impotentie. Het is echt een lastig onderwerp. Niet alleen voor de man, maar zeker ook voor zijn partner. Helemaal als je iemand net leert kennen. Iedereen begrijpt dat het niet iets is wat je zomaar tussen de soep en de aardappels op tafel gooit. Maar eenmaal aangekomen bij het toetje is het al te laat, dan ben je al verliefd en verloren.
Het kan echt gebeuren
Stel je voor; want dat kan echt gebeuren, dat je op onze leeftijd nog een geweldige vent leert kennen. Dat kan echt, want ook boven de vijftig lopen er nog genoeg leuke exemplaren rond. Net als de meesten van ons heeft hij diverse hobbels achter de rug en is bekend met een paar klappen van de zweep.
Mij overkwam dat. Misschien had ik wel moeten stoppen met deze relatie. Maar wanneer dan? De klik was er. Urenlang hebben we gepraat over alles wat er speelt; in ons leven en in de wereld. We blijken met heel veel dingen op één lijn zitten; respect voor elkaar en eerlijkheid staat op de eerste plaats. De gesprekken werden langer, dieper, persoonlijker en zelfs intiemer. Uiteindelijk kwam ik op een punt dat ik vlinders in mijn buik kreeg.
Tot zover een situatie die iedereen kan gebeuren. Ik neem je mee naar een moment van mij.
Ik zit netjes gewassen, geschoren met een mooi nieuw kanten setje aan, zenuwachtig op de bank. Warm en helemaal klaar voor de slaapkameracties.
Romantiek ten top want de elektriciteit valt uit. Maar geen nood, want zelfs in het donker vindt hij de kaarsen en de lucifers. Van binnen juich ik, hij is zo georganiseerd, alles heeft een vaste plek én hij weet het nog te vinden ook. Het lijkt dan nog de ideale man.
Zijn handen laten me smelten. Teder. Onderzoekend. Lichtjes kneedt hij mijn rug. Hij neemt me mee naar zijn slaapkamer en al snel gaan alle kleren gaan uit. Net als het licht, trouwens. (Hoezo onzeker?)
Hij vervolgt zijn onderzoek.
Onze passie stijgt naar het kookpunt terwijl mijn handen zijn bron zoeken. Naarstig dwalen ze over zijn buik naar beneden. Het blijft glad … Hij verzorgt zich dus goed, dringt nog tot me door en mijn handen zoeken verder naar de harde belofte.
Maar het is tevergeefs. Er is daar niets.
Een nat hoopje vlees.
Een handvol zachtheid.
Het enige wat groot is, is mijn teleurstelling.
Is dit dan het moment waarop ik de relatie had moeten verbreken?
Dat heb ik niet gedaan. Ik hield (en hou) van deze man. Voor mij is hij het vechten meer dan waard. Zelf heb ik ook de nodige fysieke ongemakken die passen bij mijn leeftijd en die hij zal moeten accepteren. Toch ben ik blij dat ik hem nu tegengekomen ben. Op mijn dertigste had ik nooit het geduld op kunnen brengen, wat ik nu wel heb. Wijsheid komt met de jaren. Libido gaat.
Toch blijft de vraag; als je in een relatie zit en dat ene cruciale element ontbreekt, hoelang zou jij impotentie bij je partner aankijken of hoelang héb je het aangekeken?
Mandy gaat in een aantal blogs over impotentie haar zoektocht, ervaringen en keuzes op Sarah Gezien delen. Hier lees je meer over Mandy.
Geef een reactie