Verzamelwoede

Onlangs maakte ik me klaar voor een weekendje Middelburg. Ik verheugde me op het gezelschap van een vriendin die ik veel te lang niet gezien had. Gehaast en in een totale wanorde pakte ik mijn weekendtas in. Daarna was ik zelf aan de beurt. Voor de spiegel fatsoeneerde ik mijn gezicht met een lik foundation, gooide mijn haar in de krul en deed mijn lenzen in. Daar ging het mis. Op het uitgestoken kootje van mijn wijsvinger prijkte een door midden gescheurde contactlens. In mijn voorraadkast trof ik slechts een leeg doosje aan. Vergeten nieuwe lezen te bestellen…

Klantsysteem

Wat nu? Zonder lenzen zie ik tegenwoordig bedroevend weinig. Gelukkig zetelen er minstens drie opticiens in de buurt. Met goede moed scheurde ik naar de dorpskern, parkeerde mijn auto schuin voor de deur en holde de winkel binnen. In de etalage stond een advertentie over daglenzen. Eureka! De verkoper was alleraardigst en wilde mij beslist helpen. Helaas onderging ik eerst een spervuur aan vragen. Met zijn vingers in de aanslag was hij klaar om al mijn gegevens op te slaan in het klantsysteem. Of ik al klant was.
‘Nee, meneer.’ 
‘Wat is uw naam?’
‘Doet dat er wat toe? Ik wil graag alleen een setje daglenzen.’
De man gaf aan dat hij het gewenste alleen in sets van tien verkocht.
‘Helemaal goed,’ zei ik ‘kom maar op.’ Ik maakte duidelijk dat ik haast had. De man bleef stoïcijns onder mijn ongeduld en was vastberaden om de invoervelden correct in te vullen.
‘Wat is uw naam? vroeg hij nogmaals. Dat was essentiële data om mij van dienst te zijn. Net als mijn geboortedatum en adresgegevens. Moest van het hoofdkantoor. Anders kon hij geen bon maken.
‘Maar ik hoef geen bon,’ probeerde ik inmiddels de wanhoop nabij en ik wees naar de uitstalling in het midden van de zaak. ‘De lenzen die ik nodig heb, liggen daar in de vitrine, ik kan er zo bij.’

De zucht naar data

Wijzen helpt niet, zei mijn moeder vroeger al. Blijkbaar nog steeds niet, want de verkoper bleef onvermurwbaar. Orders van de baas. Alle losse verkopen moesten met een bon. En er komt pas een bon als ik ingeschreven stond als klant.
Als marketeer begrijp ik heel goed dat het verzamelen van data handig is om de klant beter te leren kennen en het productaanbod daarop aan te passen. Maar de verzamelwoede van klantdata door bedrijven begint zo langzamerhand nogal klantonvriendelijk te worden.. Mijn portemonnee puilt uit van de pasjes, klant- en stempelkaarten. Vaak vergeet ik dat ik ze heb en mis daardoor elk voordeel. Als dat er überhaupt al is. Gelukkig was het lot me dit keer goed gezind. De computer van de opticien liep vast toen ik ten einde raad toch maar mijn gegevens opdreunde. Niet veel later kon ik eindelijk mijn reis naar Middelburg beginnen. Zonder bon. Met lenzen.

Heb jij ook zo’n hekel aan al die pasjes?

In de 200 autokilometers die volgden vroeg ik me af wie er wel gebruik maakt van al die klantenpasjes. Of worden jullie ook helemaal beroerd van de verzamelwoede van winkelketens?

Misschien heb je een leuk voorbeeld van verzamelwoede van een bedrijf dat zijn doel een beetje voorbij schiet. Deel je het met ons?

Andere blogs van Antoinette vind je hier.