Vitamine K(leinkind)

Toen mijn dochter haar eerste kind kreeg, was ik 48. Ons tweede kleinkind werd dit jaar vlak voor de coronatijd geboren. Een keer hebben we hem toen vast kunnen houden. Daarna werd het ‘raamvisite’. Dat vond ik natuurlijk vreselijk. Gelukkig zijn we de schade nu ruimschoots aan het inhalen.

Breien

48 en oma. Ik kreeg in die tijd vaker de vraag of ik mezelf niet opeens heel oud vond, maar nee, ik vond het alleen maar geweldig! Ik heb zelfs acuut geprobeerd om te leren breien. Mijn hele leven had ik al een hekel aan handwerken, maar nu kocht ik vol goede moed een babybreiboek voor brei-dummies. Ik voelde me echt een aanstaande oma, zoals ik daar op mijn bank zat: breipennen in de aanslag, bollen wol en het patroon waarvan het boek beweerde dat dit het aller gemakkelijkste was. Helaas, ik had het kunnen weten: ik bracht er niets van terecht. Met heel veel moeite heb ik er een sjaal in babymaat van kunnen maken, maar ik weet niet eens of mijn kleinzoon die ooit heeft gedragen. Afgezien van deze kleine deuk in mijn welbevinden, heb ik mijn oma-zijn vanaf de eerste dag omarmd. Mijn kleinkinderen zijn voor mij het zout der aarde. Het toppunt van genieten.

Oppassen

Van tevoren had ik, zonder dat me dat überhaupt was gevraagd, bedacht dat ik geen vaste oppasdag zou willen. Ik heb mijn eigen bedrijf en werk gewoon fulltime. Bovendien zag ik het niet zitten om opnieuw ‘gebonden te zijn’. Mijn mening veranderde op slag toen ik dat prachtige hoopje mens in mijn dochters armen zag liggen. Op hem wilde ik elke dag wel passen als dat nodig was! Omdat we te ver uit elkaar woonden, was een vaste dag niet haalbaar. Daarom ging ik er regelmatig naartoe, logeerde er, ging met moeder en zoon met vakantie. Toen mijn kleinzoon drie jaar was en we bij elkaar in de buurt woonden, heb ik eindelijk elke week een dag van hem mogen genieten. Dat ik daarvoor een weekenddag inleverde omdat mijn werk ook af moest, vond ik geen enkel probleem. Dat was het dubbel en dwars waard.

Kinderlogica

Ik genoot van de knuffels, het voorlezen, het zingen. En zeker ook van zijn wijze uitspraken, de kinderlijke logica, die me liet denken en aan het lachen bracht. Het schept een intense band om elkaar zo regelmatig te zien. Ik vind het fijn dat hij de weg weet in ons huis, dat hij weet wat de regels hier zijn. Voor het overgrote deel volg ik natuurlijk de regels van zijn ouders, maar een van de weinige uitzonderingen hier is dat we ’s morgens de trap afsluipen (“Anders wordt de hond wakker, oma!”) om een lange vinger te halen en die vervolgens samen in bed op te eten. Deze zomer ga ik weer een week alleen met hem met vakantie. Hij vraagt al maanden wanneer het eindelijk zover is. En ook ik tel de dagen af. En nu is er dan kleinzoon nummer twee. Nog even en hij komt één dag in de week hier. Ik kan alleen maar zeggen dat ik me er intens op verheug. Zo sta ik nu kneuterig een lief kamertje babyklaar te maken. Snuif de lucht van de gewassen kleertjes op. Koop me suf aan babyboekjes, want het leidt geen twijfel dat ook dit kind veel en vaak voorgelezen gaat worden.

Dinocertificaat

Vorige week las ik een aantal overbekende clichés: zo zouden kleinkinderen je jong houden en ook zou je ‘cognitief op peil blijven’ als je regelmatig op ze past. Ik heb geen idee of het klopt dat ze me jong houden, ik geloof niet dat ik in dat opzicht ben veranderd sinds ik oma ben. En dat ‘cognitief op peil blijven’ … Oké, zonder kleinkinderen had ik deze zomer niet mijn Dinocertificaat gehaald 🙂 Maar verder vind ik dat ook niet erg van toepassing, omdat ik naast oma-zijn gewoon werk en zo’n leuk en vol leven heb dat ik me heel af en toe weleens afvraag wanneer ik eindelijk ook eens lekker achter de geraniums kan zitten niksen. Eén keer een dagje maar, en daarna gewoon weer verder.

(Nog) niet grijs

Wat wel waar is, is dat ik nu meer tijd en rust kan nemen voor dingen die vroeger vlug tussendoor moesten. En wat ook klopt, is dat ik met dit ‘bezit’ van een ander nog voorzichtiger ben dan vroeger met mijn eigen kinderen. En tot slot de inkopper van mede-oma’s: dat het allemaal zo heerlijk is, maar dat we wel sneller moe zijn en hoe we dat vroeger toch allemaal deden. Dat deel ik ook. Maar daarvoor ben ik dan ook 50+, een leeftijd die ik vroeger genadeloos als ‘oud’ betitelde. De stellige bewering van mijn kleinzoon doet mij dan ook heel goed: ‘Haha oma, je bent nog helemaal niet oud, want je bent nog niet grijs.’ (Lang leve de kapper!)