Het is net na mijn 40e verjaardag, midden in een heerlijk warme zomer. De kinderen zijn weg, het werk is afgehandeld en kan een week wachten. Als we gewend zijn aan de stilte en de rust, komt ook de zin om te vrijen bovendrijven. Op een middag verhuizen we spontaan van de bank naar het bed en laten door het hele huis een spoor van kleren achter. Eenmaal in bed gaan zijn handen vaardig verder met het uitdagen van mijn erogene zones en ik zoek gretig naar zijn hardheid. En zoek… En zoek…
Geen grauwsluier meer
Al eerder schreef ik over mijn eerste ervaring, zie ‘slap onderwerp’, en hoewel ik in die tijd worstelde met de vraag of ik de relatie niet had moeten verbreken, ben ik nu, ruim tien jaar later, mateloos blij dat ik dat niet gedaan heb want ik ben nog altijd heel gelukkig met mijn lief. Na zoveel jaar legt ook het vroegtijdige vertrek van zijn erectie niet heel snel meer een grauwsluier over ons fysieke samenzijn. Toch heeft me dat heel wat emoties, slapeloze uurtjes en ruzies gekost. Even terug naar zo’n moment, inmiddels een paar jaar geleden.
Razend vuur
Het is weer eens zover, een traan ontsnapt aan mijn oog. Ik voel het vuur nog door mijn binnenste razen. Mijn bloed is spreekwoordelijk aan het koken en zeker niet alleen van de opwinding. Die brok in mijn keel komt echt ergens anders van. Nee het is pure boosheid die zich vermengt met het verlangen. Gek genoeg tempert het mijn vurigheid niet, integendeel, het jut mijn hebberigheid nog verder op. Verdorie, ik wil niet penetratieloos door het leven! Het voelt alsof ik gestraft word voor mijn passie. Alsof ik moet leren het liefhebben te temperen.
Ga je dood als de seks niet compleet is?
De twee heftige emoties vechten nog om voorrang en mijn hart klopt zeker tig keer sneller dan normaal, als ik ook ineens een enorme afkeer van mijn eigen lijf ervaar. Woest ben ik op de lust die door mijn aderen stroomt. Op de hormonen die bepalen hoe ik me voel. Is het werkelijk de oerdrift van het voortplanten? Daar geloof ik geen barst van. Op deze leeftijd is de behoefte om nazaten te produceren echt wel weg. Is het dan niet gewoon een levensbehoefte, net als eten en drinken? Ga je dood als de seks niet compleet is? Van binnen wel. Dat weet ik zeker. Bij mij tenminste. Ik voel het gebeuren, iedere keer een beetje meer. Elke passionele uitbarsting leidt tot meer onderdrukking van mijn eigen ik, het verlangen maakt me zelfs ziek. Fysiek én mentaal.
Niets te vinden
Op Google vond ik wel dat je geen zin in seks kon hebben door psychische aandoeningen, maar ik kon niets vinden over mijn kant van het verhaal. Welgeteld één klein artikel uit de Libelle, maar ook daarin staat niets over hoe het verder moet met je relatie bij erectie problemen. Of met je zelfvertrouwen. Trouwens, als je op internet gaat zoeken kom je al gauw in een beetje schimmige wereld waar het alleen om het fysieke genot gaat. Ik mis ook daar – let op, grapje – de juiste insteek.
Verwijt
De gedachte aan waarom vleselijke lusten het niveau van mijn relatie bepalen, laat me niet meer los. Alsof de dopamine mag beslissen of mijn relatie blijft bestaan. Als je jong bent is dat begrijpelijk, je moet nog een gezin starten. Maar op deze leeftijd? Als ik genoeg van hem hou, maakt die erectie toch niet uit? Ik vraag me af hoe het kan dat mijn liefde niet groter is dan het verlangen naar zoiets banaals als complete seks.
Van binnen verwijt ik mezelf dat ik naar hem hunker… Dat ik verlang naar het compleet gevuld zijn. Ik baal dat deze begeerte ons nekt. Dat míjn passie ons vuur dooft. Hoelang nog blijft mijn liefde groter dan mijn behoeften? Waarom is zijn liefde alleen niet genoeg? Onze vriendschap en de intimiteit, zou die niet zwaarder moeten wegen dan de penetratie?
Maar ik ben toch nog niet bejaard?
Als de zon opkomt is mijn hart weer een beetje kouder. Tot er niets meer te voelen valt. Ieder gevoel van passie, liefde en geduld is zolang onderdrukt, dat er alleen nog maar kou is. Ik kan niet anders dan eerlijk toegeven aan mezelf dat ik me echt nog te jong vind om door het leven te moeten met dit gemis. Ik ben toch nog niet bejaard? Na al zoveel jaar worstelen breekt bij mij het lijntje.
Een tijd lang voerde ik gesprekken met mijn lief, de psycholoog en andere hulpverleners. Mijn liefde is nog altijd groot, net als mijn passie. Ik geef ons niet op en ook al is de zoektocht nog lang niet voorbij, we zijn samen in rustiger vaarwater gekomen. We kunnen weer genieten.
Herken jij je hierin, een relatie waarin erectie problemen een rol spelen? Ik hoop dat je de keuze maakt om goed voor jezelf te zorgen en dat je weet dat je niet alleen bent. Heb je iemand met wie je kunt praten? Of voel je hier soms eenzaam door? Graag hoor ik iets van jou. Het mag ook via vraag@sarahgezien.nl.
Geef een reactie