Mijn zoon appt me: “mam ben je aan het werk?” Ik: “nee, net thuis… Is er iets mis?” Zoon: “Ja , beetje gedoe met G”. Als moeder voel ik dat er meer aan de hand is dan ‘een beetje gedoe’. Ik app hem: Ff bellen? “Wat is er mis lief?” “Nou….ik heb een beetje gezoend met een ander meisje. Ze zoende mij, ik wilde dat helemaal niet en ben meteen gestopt. Ik heb G meteen gebeld die avond, maar ze sliep al. En de volgende dag heb ik haar weer gebeld, heb het haar verteld, en nu is ze heel boos….”
Wat zeg je dan als moeder?
Wat zeg ik tegen deze net uitgevlogen jongen van 19? Die in een andere stad studeert dan zijn vriendin van de middelbare school. Die echt een mooie vent is en ook nog leuk en gezellig en slim… Dus ik snap dat andere meisje wel. En ik snap G. Ze moeten er allebei maar op vertrouwen dat de ander niks doet wat niet door de beugel kan in die andere stad. Dat de ander dan ook nog zal vertellen dat hij/zij iets heeft gedaan wat eigenlijk niet thuishoort binnen een relatie.
Zeg ik hem dat dit gedrag echt niet kan? Dat zou hypocriet zijn van me: ik snap na mijn scheidingen wel een beetje hoe de mens in elkaar zit, hoe ik in elkaar zit (zou hij het van zijn moeder hebben?) Hoeveel verlokkingen er zijn in het (studenten)leven? In wat voor klein hoekje de verleiding zit? Hoe moeilijk het is om ECHT trouw te zijn? En dan trouw te blijven, en er nog gelukkig bij te zijn ook?
Of zeg ik: “Schat, de volgende keer hoef je het niet persé te vertellen. Je wilde het niet, bent niet doorgegaan. Als je het vertelt wordt het een groot ding en dat is het niet, maar het vertrouwen is dan wel stuk en moeilijk te repareren.”
Ik doe het geen van twee: ik ben zo blij dat hij het met mij deelt! Hoe gezien voel ik me als moeder, hoe blij ben ik met mijn zoon, wat ben ik gelukkig dat hij mij zo vertrouwt dat hij dit aan me vertelt.
Wie ben ik om hem dit te vertellen?
We praten wat over hoe hij zich op kan stellen in het gesprek wat hij vanavond met G gaat hebben. Ruimte geven aan haar om haar frustratie en boosheid te uiten. Zeggen dat het je spijt en je de tijd zou willen terugdraaien. Je kwetsbaar durven opstellen, zeggen dat het een vergissing was en dat je voor háár gaat en niet voor iemand anders. Dat je van haar houdt. En beseffen dat ze nog wel even boos zal zijn en dat dat mág. Ik laat al mijn wijsheid erop los en hoop dat het genoeg is. Ik ben zelf niet echt een lichtend voorbeeld van iemand die relaties bloeiend in stand kan houden, dus wie ben ik om hem dit allemaal te vertellen?
Duik in de wereld van de grown-ups
Niet het uit huis gaan en in een studentenhuis gaan wonen was de eerste echte stap in de volwassenheid. Nee, gesodemieter met relaties, dat is de echte duik in de wereld van de grown-ups. Misschien heeft hij geluk en zal hij niet zijn hele lange leven aan het zoeken zijn naar de ideale liefde. Misschien heeft hij die al en is het zoenen met het meisje juist de aanleiding tot verdieping van zijn relatie met G.
Ik hoop het voor hem. En voor mezelf want ik heb met G. namelijk al de ideale schoondochter gekregen.
Hoe vind jij het als je studerende kinderen je om advies vragen? Ben jij er terughoudend in omdat je vindt dat ze hun eigen weg moeten vinden, of ben je blij dat ze je in vertrouwen nemen en je er voor ze kan zijn?
Hier vind je andere bijdrages van Tatien lezen.
Geef een reactie