Denk jij ook wel eens hoe het zou zijn om terug te gaan naar de basics? Bedenken wat het minimale is dat je nodig hebt om te wonen en te leven? Heel overzichtelijk wonen zonder de ballast van overvolle vlieringen, kasten en kamers. Ik wel, maar doen is twee. Hennie Tibben deed het en ik mocht bij haar binnen kijken en haar verhaal horen. In dit interview/deze vlog kun je met mij mee naar binnen:
Ontspullen
De meeste van ons hebben een overvol leven en een dito huis. Vaak niet alleen van onszelf, maar ook van je partner en eventuele kind(eren). We verzamelen wat af in ons leven. Spullen. En de een kan er gemakkelijker afscheid van nemen als het zijn diensten bewezen heeft dan de ander. Want ja, je weet nooit, misschien kan je er een ander nog blij mee maken of komen schoudervullingen toch weer in de mode…
Maar als je besluit je mooie droompand in Utrecht-Centrum te verkopen en wilt onderzoeken hoe en waar je wilt wonen, moet je of een hele grote opslag huren of ontspullen. Hennie Tibben besloot tot het laatste en nam wat ze , wat uiteindelijk een jaar zou worden, nodig had in een rugzak en handbagage mee. En de rest van haar spullen ging in 3 m² opslag. Een goede beslissing, want zij zou de eerste permanente bewoner van een tiny designhuis worden, gemaakt van golfkarton. Een zogenaamd Wikkelhouse.
Tijd overbruggen
De bedoeling van Hennie was om eind 2016 haar eigen tiny house te gaan bewonen. Het werd uiteindelijk augustus 2017. De bouw was zo gepiept, maar het aansluiten op publieke voorzieningen liep wat anders dan verwacht en gehoopt. Die tijd overbrugde Hennie met huisoppassen, tijdelijke gemeubileerde huur, vakantie en kort terug naar haar ouders. Ze leerde verschillende steden en omgevingen kennen en hoe het was om te wonen met huisdieren. Een waardevolle ervaring zegt ze zelf. En sinds augustus woont ze dan eindelijk in Almere, in haar Wikkelhouse van golfkarton.
Tiny House
Hennies tiny house van golfkarton is 40 m2 groot. Het heeft een slaapruimte, woon-/eetkamer met open keuken, een douche gedeelte met toilet en wastafel en een redelijke bergkast. Alles zit erin, zelfs een wasmachine, maar de ruimte is wel beperkt. Dat betekent verder ontspullen, wil je ook nog een beetje leefruimte hebben. “Heb ik dit nog echt nodig?”, wordt de vraag bij elk item. Even bedenk ik mij hoe lang ik daar mee bezig zou zijn en stop die gedacht ook meteen weer ver weg. Alleen de logeerkamer doorspitten een paar weken geleden kostte me al ruim een week.
“Het geeft ruimte”, zegt Hennie. En dat geloof ik. Ik kan mij in elk geval voorstellen dat je wonen een stuk overzichtelijker wordt. “Je gaat ook nadenken of die grote stofzuiger nog nodig is in deze situatie of dat een stoffer en blik voldoet.” De afwegingen van een tiny house bewoonster. En ik geniet mee van de ruimte die ik bij haar ervaar.
We nemen afscheid en ik stap in mijn auto. Onderweg naar huis vraag ik me af of ik het zou kunnen, met mijn hele hebben en houwen op 40 m2… Thuis besluit ik eerst maar eens mijn klerenkast grondig uit te mesten. Een project op zich en ik constateer dat ik eerst nog wat verder moet oefenen in ontspullen. Maar ik ben op weg, echt!
En jij?
Kun jij makkelijk afscheid nemen van spullen? Heb je de ‘Marie Kondo-methode’ misschien zelfs verbetert of ben je een verzamelaar? Leuk als je het met ons deelt.
Geef een reactie