Ik herinner me een korte periode in mijn leven waarin ik dacht dat mijn leven eindeloos zou duren. Ik had mijn eindexamen gehaald en was opgelucht vertrokken voor mijn tussenjaar in het buitenland. Daarna zou ik Duits gaan studeren. West-Berlijn en Amerika stonden op mijn planning en ik had me er enorm op verheugd.
West-Berlijn
In West-Berlijn, waar ik mijn jaar begon, had ik de tijd van mijn leven; eindelijk geen school meer en geen ouders die me op de vingers keken. Ik kon mijn eigen beslissingen nemen en had een bruisende stad om me heen. Het leven strekte zich in mijn zeventienjarige fantasie uit als een groot, eindeloos durend feest. Helaas duurde dat feest slechts vijf weken, want toen werd ik ziek en belandde met een hersenvliesontsteking acuut in een Berlijns ziekenhuis. Vanaf dat moment heb ik nooit meer dat overweldigende gevoel gehad dat de wereld bij wijze van spreken aan mijn voeten ligt. Te diep zat het plotselinge weten dat het zomaar afgelopen kon zijn. Dat verlamde me toen behoorlijk.
Het eindige leven
Nu ben ik dan 50+. En ik merk dat ik weer bezig ben met het fenomeen het eindige leven. Dat klinkt veel dramatischer dan ik het bedoel. Ik realiseer me gewoon dat ik hoogstwaarschijnlijk zeker de helft van mijn leven achter me heb 😉 Dat besef kwam opeens tijdens een vakantie in Weimar. Ik ben gek op die stad en ben er dus regelmatig geweest. Een paar jaar geleden waren mijn man en ik er weer en toen we naar huis gingen, bedacht ik dat dit waarschijnlijk de laatste keer was dat ik er was geweest. We willen namelijk nog heel veel andere dingen doen en zien in ons leven. (En onze vakantieplannen en dromen werden toen nog niet door corona gedwarsboomd.) Het was een raar gevoel om die stad uit te rijden en te weten dat ik daar nooit meer zou komen. Dit weten verlamt me niet. Integendeel. Het lijkt me aan te zetten tot actie. Wat wil ik nog doen? Met mijn leven en in mijn leven?
Natuurlijk heb ik mijn verplichtingen. En natuurlijk moet ik gewoon werken. Waarbij ik trouwens wel het geluk heb dat ik zelfstandige ben en een redelijke mate van vrijheid bezit om ja of nee tegen bepaalde opdrachten te zeggen. Met vallen en opstaan heb ik mezelf geleerd om niet meer te luisteren naar dat dwingende stemmetje in me dat zei dat het wel heel stom zou zijn als ik die ene opdracht liet lopen, want… Ik kies (oké, sinds kort) bewuster en ik merk dat dat me goed doet. Ik krijg er energie van. Ook de tijd die er overblijft, vul ik steeds bewuster in. Als ik nog iets wil doen of bereiken, moet ik dat wel nu doen, ik kan het niet meer eindeloos blijven uitstellen.
Flexibele ‘lege gaten’
Dit ‘iets’ kan van alles zijn en natuurlijk lukt het lang niet allemaal, want mijn tijd en energie zijn nu eenmaal niet tot in het oneindige rekbaar. Dat is ook niet erg, denk ik. Hooguit jammer af en toe. Ik moet dan kiezen tussen wat voor mij het leukste of belangrijkste is. Ja zeggen tegen het een betekent dan nee zeggen tegen het ander. Ik heb gemerkt dat ik graag tijd wil hebben die nog niet ingevuld is. Tijd waarin ik spontaan een creatieve impuls kan volgen. Een nieuw boek-idee op kan zetten of eindeloos heen en weer kan appen met een vriendin die net zo graag creatief bezig is als ik en waarbij we dan het ene wilde plan na het andere bedenken. Zulke impulsen kan ik niet inplannen, maar ik kan er wel voor zorgen dat die tijd er is. Flexibele ‘lege gaten’ in mijn agenda dus.
Wens in vervulling
En vorige week heb ik van ganser harte ja gezegd tegen een andere wens, eentje die ik al koesterde toen ik elf was en die nu zomaar mijn pad kruiste. Ik was namelijk op zoek naar een leuke manege hier in de buurt en kreeg via via te horen dat er een vrouw een leasepaard had en iemand zocht die voor hem wilde zorgen en met hem wilde werken. In eerste instantie wimpelde ik dat af, want daar was ik helemaal niet naar op zoek. Het leek me ook te mooi om waar te zijn. De persoon in kwestie stelde voor dat ik gewoon, vrijblijvend, eens kwam kijken. Ik ging en natuurlijk was ik toen meteen verkocht! Leuk detail is dat het paard sprekend lijkt op een van de twee paarden waarover Ingrid van der Knaap en ik momenteel een boek maken! Zo veel over toeval …
Terwijl ik dit schrijf, bedenk ik trouwens nog iets frappants: ik heb 42 jaar op de liefde van mijn leven gewacht. Ook heeft het 42 jaar geduurd voordat deze paardenwens in vervulling is gegaan. Met zulke mooie verrassingen is ouder worden echt niet heel erg!
Het leven duurt niet eindeloos. Welke wensen heb jij nog? Of zag jij een lang gekoesterde wens recent in vervulling gaan? Deel je hem met ons? Of misschien is je wens wel bijdragen aan Sarah Gezien. Dat kan! Stuur een mailtje naar vraag@sarahgezien.nl.
Lees ook de eerdere blog die Amarens schreef over een bucket list, zin of onzin.
Geef een reactie