2020 zal in meerdere opzichten een heel bijzonder jaar worden. Niet alleen voor mij, ik hoop in augustus mijn vijftigste verjaardag te kunnen vieren, daar droom ik al heel lang van. Maar voor de hele wereld is het een bizarre tijd. Het coronavirus maakt ons allemaal zenuwachtig, de één iets meer dan de ander, maar we hebben er wereldwijd allemaal mee te maken. Het is niet iets wat we kunnen vergelijken met toen we jonger waren. Een crisis als deze is voor ons vijftigers de eerste. Sommige ouderen vergelijken het een beetje met de oorlogsjaren, maar die hebben wij niet meegemaakt, en tijdens de bankencrisis was er geen sprake van een lockdown, noch intelligent, noch verplicht.
Het begon ontspannen
Voor mij begon het coronatijdperk in de kerk. Wij hebben tijdens de dienst op zondagmorgen altijd een open ruimte. Dan kun je een kaars aansteken en met andere gemeenteleden delen wat je bezighoudt. Die bewuste ochtend, inmiddels zeker bijna drie maanden geleden, hadden nog niet veel mensen gehoord van het coronavirus, maar deze broeder wel. Dit gewaardeerde lid van de gemeente vroeg ons om geen handen meer te schudden.
Ik zal eerlijk zeggen dat ook ik er in eerste instantie met een ontspannen houding op reageerde; het kwam allemaal vast wel goed. Maar zo begaan als we zijn met elkaar probeerden we het zeker. Oh, wat was het raar en vreemd, het voelde soms zelfs onbeschoft. Regelmatig ging het nog mis, dan zeiden we lacherig tegen elkaar; “Oh jee, we mogen eigenlijk geen handen meer geven.” Inmiddels snapt de hele wereld het wel. Het is nu echt wel duidelijk waarom het nodig is om fysiek afstand te houden.
De paniek kwam toch een beetje
Denk je eens in; ‘De hele wereld’. De hele wereld weet het nu. Hoe immens is dit. Zelf raakte ik pas echt een beetje in paniek toen ik hoorde dat het woongebied van de Aboriginals in Australië hermetisch afgesloten werd. Ik realiseerde me toen pas heel duidelijk dat het echt álle uithoeken van de wereld treft. Over het waarom wil ik het niet hebben, dat moet ieder voor zichzelf bepalen. Wat ik wel denk is dat het in ieder geval nooit meer hetzelfde zal zijn. Al hoewel… De mens is hardleers en vaak niet flexibel. Soms ben ik wel eens bang dat het volgend jaar allemaal alweer vergeten is.
De onvergetelijke stilte van Schiphol
Wat ik zeker nooit meer zal vergeten, is de huidige stilte rondom mijn huis. Hier, zo vlak onder de rook van Schiphol, gaan we nu begrijpen waarom de mensen in Lelystad protesteren. Wat klinkt één vliegtuig hard, als het verder stil is. Het is zelfs zo erg, dat een groep dorpsgenoten op het parkeerterrein allemaal gelijktijdig, geschrokken omhoogkijken als er plots weer een vliegtuig overkomt. Maar lieve mensen, het waren er voorheen (lees; twee maanden geleden) elke 1,5 minuut één. Soms meerdere tegelijk op diverse banen. Het was hier nooit stil. Nooit. Ook ’s nachts niet. En kom nu niet aan met; dan moet je niet bij Schiphol gaan wonen of vroeger wilde ze Schiphol juist houden. Ja, allemaal waar. Vast. Maar als toen iemand had voorspeld dat het er zoveel zouden worden, dan had vast iedereen nee gezegd, dat weet ik zeker. Maar goed, minder vliegverkeer is maar één van de gevolgen van het coronavirus. Een waar ik voor de time being van geniet.
Zorg voor elkaar en voor jezelf
Deze ongewone tijd brengt dus verschillende dingen met zich mee en dat vereist flexibiliteit. Een ander gevolg is dat ouderen in quarantaine worden geplaatst, veilig beschermd tegen de buitenwereld. Veel jongeren (en ook vele, iets ouderen) vinden het allemaal nog best een beetje overdreven. Er is ook een grote groep die in de paniek geschoten is en er niet meer buiten komt. Daarnaast is er een hele grote groep mensen die de mouwen opstroopt en daadwerkelijk iets onderneemt om anderen te helpen. Zo ook diverse instanties die het contact zoeken en vragen of je ze wilt bellen als je je eenzaam voelt.
En dat zijn er veel. Net als mensen die zo in de stress blijven zitten dat dáár fysieke klachten (of echtscheidingen) van komen. Kortom we moeten voor elkaar én voor onszelf zorgen. Ik zou willen zeggen “Blijf een beetje positief”, want of je nou wel of niet in God gelooft, Darwin wist het al.
Charles Darwin
Deze geleerde leefde van 1809 tot 1882 en nog altijd geldt hij als een van de grootste wetenschappers ooit. En deze wijze man zei: “Het zijn niet de sterkste soorten die overleven en ook niet de meest intelligente. Het is de soort die het beste reageert op veranderingen.” En daar sluit ik mij bij aan.
Hoe zijn de huidige omstandigheden voor jou? Ben je het eens met Mandy (en Darwin) dat goed reageren op deze veranderingen en flexibiliteit belangrijk is? Fijn als je jouw verhaal met ons deelt, in de comments hieronder of misschien wil je er wel een artikel over schrijven. Voor het laatste kun je contact opnemen via vraag@sarahgezien.nl .
Geef een reactie