I wish that I knew, what I know now, when I was younger.
I wish that I knew, what I know now, when I was stronger.
Dat is eigenlijk het hele verhaal. Althans, volgens Rod Stewart. Toen ik op mijn 21e de eerste keer trouwde wist ik nog helemaal niets. Niet dat ik dat zelf zo zag… natuurlijk niet. Als je toen tegen mij had gezegd dat ik van toeten noch blazen wist, waren we vast niet langer bevriend gebleven. Nee geven én nemen, zat toen nog niet in mijn systeem. Dat is wel goed gekomen hoor. Later. Veel later… Toen was ik inmiddels vijftig.
Vroeg in de twintig had ik genoeg zelfvertrouwen. Ik dacht, nee ik was er van overtuigd, dat ik alles al wist. Wat goed was. Wat wijs was. Hoe het moest, hoe het niet moest en boven alles wist ik gewoon dat ik kinderen wilde. Twee prachtdochters kreeg ik. Deze relatie strandde en ik ging verder met mijn leven. Hard gevallen, opgekrabbeld en verder gegaan. Oh ik weet echt nog dat ik dacht: 26 jaar, twee kinderen en gescheiden. Nu weet ik helemaal zeker alles wel. Nu weet ik wat ik wel ga doen, maar ook zeker wat ik níét meer ga doen.
Passie is ook geen goede raadgever
Mijn tweede huwelijk was gebaseerd op gepassioneerde liefde. Diepe, alles verterende liefde. We kregen een geweldige zoon en het leven ging met ups en downs. De passie bleef. Mijn zelfvertrouwen ging. Pas veel later besefte ik dat deze relatie vooral bestond uit geven en streven. Gelukkig was ik young én strong, dus ik kon daar wel mee leven. Dacht ik… Nog altijd dacht ik alles te weten. Meestal…
Na een flink aantal jaar begon ik ernstig te twijfelen aan wat goed was. Of dit wel was waar ik voor wilde vechten. Of ik wijs was, vroeg ik me al heel lang niet meer af. Ergens diep van binnen heb ik het antwoord vast wel geweten. Denk ik. Maar nog altijd had ik niet geleerd om op mezelf te vertrouwen, dus in dat op zicht zou ik wel willen dat ik toen wist wat ik nu weet. Mijn kinderen waren mijn grootste geluk. Daar leefde ik voor. Daar deed ik het voor. Tuurlijk was ik best gelukkig. Vaak. Deels.
Toen had ik het graag willen weten
We woonden op een fantastisch mooie plek. Aan de rand van een bos, in een klein dorpje vlakbij Heerenveen. We hadden een tuin met een vijver van 8 bij 15 meter, in de vorm van een acht. Over het smalle deel stond een echte parkbrug. Heerlijke uurtjes bracht ik daar door. Het beeld kan ik me nog zo voor ogen halen. Mijn dochter op haar buik met een hoepel in het water omdat ze de vissen wilde leren om er doorheen te springen. Wij lachend om haar fantasie en doorzettingsvermogen. Van de honderden vissen die erin zaten was er maar één die belangstelling had. Buurman. Een van onze sluierstaarten die goed gedijde in de vijver nadat hun kom gebroken was. Zijn broer, andere Buurman, redde de verhuizing niet.
Heerlijke tijden beleefden we daar. Maar na krap elf jaar was de liefde op en vertrok hij spreekwoordelijk met de Noorderzon. Ik wou dat ik toen wist, wat ik nu weet. Jazeker toen wel. Wat had ik op dat moment graag geweten wat ik nu al heel lang weet. Dat liefde geven én nemen is. Delen, koesteren en zorgen voor elkaar. Nee, helaas moest ik eerst door diepe dalen en had ik oprecht veel verdriet. Als ik geweten had wat ik nu wist, was dat vast makkelijker geweest. Maar goed, het is zo gelopen en gek genoeg bleef ik geloven in het ‘het huwelijk’ oftewel echte liefde en een verbintenis die wel goed gaat.
Echte liefde bestaat
Hoe anders is het nu. Ik weet nu dat ik niet veel weet. Ik weet alleen dat het leven loopt zoals het moet lopen en dat echte liefde bestaat. Afgelopen oktober vierde ik samen met mijn derde echtgenoot ons tienjarig jubileum. We hebben dat uiteraard in stilte gevierd. Wel gebakjes bij de kinderen afgegeven en afhaalchinees gehaald; je moet toch wat… Samen op de bank haalden we wat herinneringen op; we kennen elkaar al zo’n 23 jaar dus inmiddels zijn dat er nogal wat. Diverse feestjes hebben we samen meegemaakt. Een van zijn lievelingsverhalen is dat hij bruidsfotograaf was toen ik voor de tweede keer trouwde. Voor ons dit een dierbare herinnering.
Rod, jongen…
Hoe het allemaal zo heeft kunnen gaan en dat ik het allemaal aankon, verbaasd me nog weleens. En luisterend naar Rod Stewart – die zelf ook door ervaringen wijs is geworden – zou ik graag tegen hem willen zeggen: “Rod, jongen, We konden dat aan juist omdat we jong waren! We konden ermee omgaan juist omdat we sterker waren. Juist omdat we niet wisten wat we nu wel weten.”
Nu hebben we het besef dat je vriendjes moet kunnen zijn met je partner. Dat je samen minstens een gedeelde hobby moet hebben. Al is het maar een televisieprogramma. Samen dezelfde instelling hebben in het leven hebben, is ook heel belangrijk. Net als samen dezelfde waarden en normen te hebben en, boven alles, elkaar ook vrij kunnen laten om te doen wat voor de ander belangrijk is. Maar bovenal uiteraard, dat je op jezelf mag vertrouwen. Dat je weet wie je bent en waar je voor staat. Mijn lief zei en zegt altijd: “Het gaat er om wat je wilt bereiken. Of je linksom gaat of rechtsom, je moet allebei op dezelfde plek uit willen komen”.
Je eigen koers varen
Elkaar vrijlaten om te doen wat de ander goed vindt. Pffff… nou dat kon ik niet hoor, toen ik jonger was. Toch wist ik alles al. Ik wist hoe het moest. Ik wist hoe het perfecte plaatje er uitzag. Huisje boompje beestje. Maar luisteren naar mijn gevoel? Nee dat had ik toen nog niet geleerd. En als we het hebben over ‘What I know now’ dan is dat het wel. Nu kan ik luisteren naar wat voor mij belangrijk is. Wat ik wil. Waar ik heen wil. Nu weet ik dat ik wil geloven in iets Goeds en iets Gods. Nu weet ik dat ik mentaal sterk ben…
Dat je daar eerst een kind voor moet verliezen is een beetje zuur. Net als dat je drie keer moet trouwen om erachter te komen dat je eigen gevoel het kompas is. Niet het perfecte plaatje. Niet hoe de buitenwereld zegt dat het moet. Dat is afleiding. Dus, vraag ik me ineens af… meen ik het wel als ik zeg dat ik wilde dat ik toen had willen weten wat ik nu weet? Deels. Het doet me ook denken aan een paar regels uit het nummer ’The Dance’ van Garth Brooks. Daarin zingt hij: ‘I could have missed the pain but I’d have had to missed the dance.’
Had het ook gekund zonder de pijn?
Oftewel, die pijn had me gestolen kunnen worden, maar wie ik nu ben en vooral met wie ik nu getrouwd ben… nee, dat had ik niet willen missen. Ik ben zo benieuwd of iemand die niet drie keer getrouwd is ook ongeveer deze curve heeft doorgemaakt. Of is de ontwikkeling inherent aan onze leeftijd?
Hoe is dat voor jou? Had jij toen, op je 20ste, 30ste of 40ste, willen weten wat je nu weet? Wat zou je dat hebben gebracht? Wat had je dan anders gedaan? We lezen heel graag jouw gedachten.
Geef een reactie