Help, ik kan niets meer onthouden!

Laatst werd mij in een interview gevraagd hoe het lukt om een goede balans te vinden tussen werk en privé. Deze vraag is niet nieuw. Tijdens mijn ondernemerschap van de afgelopen twintig jaar kreeg ik deze prangende kwestie vaker in mijn schoot geworpen.  Toch voelt de beantwoording ervan elke keer een beetje ongemakkelijk.

Papa-dag

Ik kan de gedachte namelijk niet onderdrukken dat deze vraag zelden tot nooit aan een man wordt gevraagd. Dat is gek, toch? Zeker in deze moderne tijd waar de man ook regelmatig zijn aandeel heeft in de huiselijke beslommeringen en dat heel normaal gevonden wordt. Alhoewel de term ‘papa-dag’ een andere indruk geeft. Er is tenslotte ook geen ‘mama-dag’. Voordat dit een te erg feministisch stukje wordt, terug naar de vraag.

Balans

Balans tussen werk en privé dus. Ik heb dat al jaren niet, maar gelukkig streef ik er ook niet naar. Als antwoord in het recente interview vertelde ik dat mijn zakelijke mail tegenwoordig vol staat met boodschappenlijstjes. Niet alleen ingrediënten voor het dagelijkse avondmaal, maar ook dingen die ik beslist niet mag vergeten. De belasting betalen of de monteur bellen omdat de wasmachine een lekkende waterval is geworden. En in deze reeks van aan mezelf gemailde notities zit er minstens eentje waarin ik mezelf opdracht geef om niet te vergeten mijn gemailde notities te lezen.

Wijsheid in pacht

Mijn kinderen, inmiddels jong volwassen en onbetwistbaar alle wijsheid in pacht, schudden regelmatig meewarig hun hoofd. Veelal met de subtiele toevoeging of het niet eens tijd wordt de huisarts te bezoeken om me te laten testen op dementie. Nu ben ik altijd wel licht chaotisch geweest, maar de laatste tijd moet ik bekennen dat de wanorde in mijn hoofd groter is dan ooit. Zakelijke en privé-handelingen lopen als een leger nerveuze mieren door elkaar heen. Het is druk in mijn hoofd en elke opdracht lijkt in een zompig moeras weg te zinken.

Help, ik kan niets meer onthouden

Het schijnt de overgang te zijn. Toen ik onlangs met de moed der wanhoop mijn vergeten afspraak probeerde goed te praten aan de telefoon, hoorde ik aan de andere kant van de lijn deze nuchtere conclusie. Gelukkig was de zakenrelatie die voor nop op mij zat te wachten ook een trotse vijftiger en begreep ze mijn vergeetachtigheid. Het draaide uiteindelijk uit op een hilarisch gesprek over vijftig-plus-onhandigheden en werd telefonisch alsnog de zakelijke deal gesloten. Wel zo pragmatisch.

Wie schrijft die blijft

Vreemd genoeg is er een aspect in mijn wanordelijk leven dat ik wel keurig op een rijtje heb. In mijn schrijversbestaan weet ik elk minuscuul detail haarfijn te herinneren. Ook al is de research voor een verhaal een eeuwigheid geleden gedaan, eenmaal aan het schrijven weet ik exact welke bijzonderheid ik waar in het verhaal moet gebruiken. Ik heb me inmiddels neergelegd bij het feit dat het dagelijkse bestaan regelmatig met me aan de haal gaat. Zo lang ik mijn creativiteit niet verlies, is er niets aan de hand en blijf ik herinneringsnotities schrijven tot ik een ons weg. Ik ben tenslotte een auteur.

Kun jij ook niets meer onthouden? Die vergeetachtigheid, hoe hou jij dat in de grip? Deel je tips en help andere vrouwen in de overgang.