Hormonen. Helaas schrijven er niet veel dames over hun hormonen. Behalve dan misschien een cabaretière die het hele menstruatie-gebeuren uitbuit om de lachers op haar hand te krijgen. Er lijkt nog altijd een waas overheen te hangen van ‘niet zeuren, het hoort erbij.’ Nou, bij mij horen de hormonen er zeker bij. Maar ik kan niet mèt en ik kan niet zonder. Een achtbaan met pieken en dalen die hormoonhuishouding van mij. Nu ik bijna vijftig ben en niet meer ongesteld wordt bepalen hormonen toch nog een groot deel van mijn leven. Ken je dat?
Despoot!
Op school was gymnastiek niet mijn favoriete vak. Net als de andere meiden in mijn klas had ik de pest aan onze gymleraar. Als we ondanks onze ongesteldheid gewoon moesten meedoen met de gymles scholden we hem verontwaardigd uit voor ‘Despoot!’ Hij tolereerde dat niet en toen Mirjam riep: “Of wil je soms mijn tampon zien?” was voor hem echt de maat vol en werden alle meiden zes weken geschorst. Kantine vegen en vuilprikken vonden wij toen geen straf. Ongesteld zijn, dat was wel een straf.
Op zich snapte ik het beleid van school wel, er waren meiden zat die niet mee wilden doen en een ongesteldheid fakete. Maar als je net als ik echt crepeerde van de buikpijn tot flauwvallen aan toe, en toch per se naar school moest, dan voelde het wel eens als dubbel gestraft worden voor iets waar je niets aan kon doen. Briefjes vervalsen omdat ik precies dát uur naar de dokter moest, werkte maar twee keer. Net als de lekke band voor de gymlessen die in de ochtenduren vielen. Na een aantal weken werd ik toch echt op het matje geroepen. Nee, ik vond het niet echt eerlijk.
Drie weken per maand productief
Later, thuis en in mijn werk, was een dagje overslaan ook geen optie, ondanks dat ik in dienst was bij een bedrijf waar alleen maar vrouwen werkten. Wat een genot was dat! Zij zagen wel dat je drie weken per maand een productieve werknemer was en die ene week per maand hadden ze begrip voor het feit dat je geen extra klussen deed en fijner nog… ze leefden mee, ondanks mijn humeur.
De hormonen namen namelijk nogal eens een loopje met mijn gemoedstoestand. Zij, die hormonen dus, waren ook verantwoordelijk voor de PMS. Premenstrueel Syndroom, op deze pagina wordt een duidelijke uitleg gegeven over het syndroom wat je sociale leven ernstig onder druk kan zetten. De laatste week voor mijn ongesteldheid barstte ik onder andere van de hoofdpijn, had bij vlagen zelfs migraineachtige aanvallen. Gedurende die periode van de maand gaf ik makkelijker mijn mening (dat was wel eens handig) maar ik had ook last van het zogenoemde ‘korte lontje.’
De rest van de maand een lief mens
Gelukkig wisten de mensen om mij heen die ertoe deden dat ik de rest van de maand een lief mens was. En zo bleef ik door knoeien tot ik de deur niet meer uit durfde. Tot ik in de kerk alleen op een sjaal durfde te zitten en een uitstapje meemaakte waarbij ik halverwege in een wegrestaurant mijn broek moest schoonspoelen in de wasbak. Toen was voor mij de maat vol. Gelukkig was mijn arts begripvol en stuurde mij naar een vrouwenkliniek. Na een Novasure behandeling aangevuld met een spiraal is het bloeden toen gestopt en kan ik eindelijk vrij door het leven. Net als Amarens jaren geleden heb ik een ontzettend lang traject achter de rug. Andere oorzaak maar de ellende is vergelijkbaar.
Heerlijke pieken
Ja, die hormonen. Ze zorgen voor pieken en dalen. Dalen omdat de PMS ook nu nog niet helemaal weg is. Wel veel minder, maar weg? Nee, zeker niet. Pieken die zijn er wel. Heerlijke pieken en die koester ik. Als je niet meer ongesteld bent is je seksuele leven opeens veel leuker toch? Dat vind ik wel een piek hoor. Het vrijelijk de deur uit kunnen, winkelen, koffiedrinken of uit eten, met mijn vriendin naar Ikea en vrijen wanneer je wilt, dat zijn toch de leukste dingen in het leven?
Maar wat had ik er een boel voor over gehad om al veel eerder te begrijpen wat er allemaal in een vrouwenlijf gebeurt. Tuurlijk heb ik biologie gehad, maar wij hadden geen internet, trouwens, zelfs nu mét internet kun je er niet veel mee. Als je kijkt hoeveel verschillende websites er zijn die allemaal hun eigen verhaal vertellen zodat je door alle enge ziektes niet meer ziet wat je echt mankeert, snap ik wel dat jongere meiden de weg kwijtraken met wat goed is voor ze. Er is veel misleiding tegenwoordig en je moet zorgen dat je je informatie haalt bij betrouwbare punten.
Mijn rijpe vrouwfase is aangebroken
‘Wauw ik word vrouw’ is zo’n punt. Dit boek is geschreven door Marjon van der Harst en Arianne van den Berg. Marjon is doktersassistente en al meer dan dertig jaar bezig met vruchtbaarheidsbewustwording. Zij geeft cycluscirckels aan jonge meiden die daardoor al vanaf 10 jaar leren begrijpen en waarderen hoe hun lijf werkt. Arianne is eigenaresse van een vrouwendrogisterij en schrijft al meer dan tien jaar over de vrouwelijke cyclus, wat zij het allerleukste onderwerp vindt om over te schrijven en te praten. Op hun website www.wauwikwordvrouw.nl is veel meer te lezen.
Het boek vertelt over de vrouwencyclus in zijn geheel, niet alleen de menstruatie. “Als je dit boek hebt gelezen begrijp je wat er in het leven van een vrouw gebeurt. Het gaat over puberteit, ovulatie, menstruatie, vruchtbaarheid, het climacterium (overgang) en hormonen,” zegt Marjon. Laat je niet misleiden door de kaft; het is zeker geen kinderboek en ik had het graag gehad. Sterker nog. Ik heb het gelezen en gehuild. Mijn rijpe vrouwfase is aangebroken en dat mag ik vieren.
Herken jij je in het verhaal van Mandy? En waar of hoe kwam jij tot inzichten of tot oplossingen voor (overgangs) klachten? Deel je het met ons? Daar leren we allemaal van.
Geef een reactie