Zaterdagavond 11 uur, het moment om nog even na te genieten van een dag vrijwilligerswerk en een inspirerend etentje met vrienden. Het wordt wel tijd om naar bed te gaan, want morgen wacht nog een zelfde soort dag. Ik pak mijn telefoon en zie dat er even daarvoor een sms-je is binnengekomen met de tekst ‘Ik heb je een mail gestuurd, Baas’. Zo noemt hij zichzelf natuurlijk niet, maar ik voor het gemak even wel. Wie is er dood? Wat is er aan de hand? Welke reden kan er zijn om in het weekend, op zaterdagavond een mail te sturen? Ik kan het niet verzinnen.
Onrust
Bezorgd open ik mijn mail, terwijl een stemmetje toefluistert dat er waarschijnlijk iets goed mis zal zijn. Zaterdagavond mailen met de baas is tenslotte nog nooit voorgekomen. Ik voel dat mijn hartslag flink omhoog is gegaan en mijn handen trillen. Wat zou er in vredesnaam kunnen zijn? Ik kan niets verzinnen. Wat heeft hem ertoe gebracht om mij in het weekend, ’s avonds te gaan mailen? Privé gaan we niet met elkaar om en van een meer dan zakelijke relatie is geen sprake. Of heb ik misschien iets over het hoofd gezien en heeft hij andere gevoelens voor me gekregen die hij wil delen? Ik weet het niet. Alles kan.
Ontslag op staande voet, maakt Baas een grap?
De computer start langzaam op en dat zou op sommige momenten gewoon niet mogen kunnen. Ik wil het nu héél snel weten. Dat er geen sprake (meer) is van enige liefde, blijkt als ik de e-mail open. Mijn naam staat kort genoemd en zelfs ‘Beste’ is weggevallen. Het onderwerp: ‘constateringen die leiden tot ontslag met directe ingang’ , voorspelt ook niet veel goeds. Ik lees de brief schuin door en vraag me af wat er in vredesnaam in de baas gevaren is. Meent hij dit nu werkelijk? Ontslag op staande voet? Ik word er eigenlijk ook een beetje lacherig van en besluit naar bed te gaan. Morgenavond ga ik er wel goed naar kijken, want zo’n vaart zal het toch niet lopen? Dit kan hij toch niet menen? Nu ben ik moe van de dag en is het bedtijd.
Perplex
Het slaapt toch minder na een bericht over ontslag op staande voet. Omdat ik dit weekend vrijwilligers werk doe op de bijeenkomsten over mindfullnes, pas ik de lessen gelijk toe. Maar het lukt toch niet helemaal en vrij perplex vertel ik de volgende morgen mijn verhaal. Moeten jullie nou eens horen! Heeft iemand van jullie dit al eens meegemaakt? Ik ken ontslag op staande voet alleen van verhalen bij diefstal, geweld of fraude en uit Amerikaanse tv-series, waar werknemers met een doos onder hun arm het pand verlaten. Kan een werkgever je om andere redenen zomaar op staande voet ontslaan? Toch hebben de meditatie-oefeningen weer effect en ben ik ontspannen aan het werk. Maar die ontspanning verdwijnt als ik ’s avonds thuiskom en het internet opga. De bliksem slaat dan voor het eerst pas echt in, omdat ik doorkrijgt hoe verschrikkelijk ellendig de gevolgen zijn van een ontslag op staande voet. Het maakt niet uit of dit nu terecht of onterecht gegeven is. Ik ben voor de instanties verwijtbaar werkeloos en realiseer me dat er een lange, onzekere weg volgt om dat recht te zetten (hierover later meer.) En op die weg zit niemand te wachten. Al helemaal niet als je een alleenstaande vrouw bent die Sarah Gezien heeft.
Ontslag op staande voet is het geval bij een op de 55 beëindigde arbeidsovereenkomsten, blijkt uit een enquête van TNO onder ruim zevenduizend werkgevers (aldus de Volkskrant). Het werkelijke aantal ligt mogelijk hoger, omdat werkgevers het ontslag op staande voet dikwijls intrekken als ze eenmaal een schikking hebben getroffen met een werknemer. Het wordt dan een ‘gewoon’ einde van een dienstverband.
Is deze situatie jou ooit overkomen toen je 50+ was? Benieuwd hoe je reageerde en wat jouw vragen waren.
Het volgende artikel in deze serie staat nu online.
Geef een reactie