Stress door ontslag op staande voet

Hoe is het om advocaat te zijn? Ik stel me voor hoe het is om altijd met mensen te moeten werken die het niet met elkaar eens zijn. Hoe blijf je daar als mens een beetje buiten? Als al die mensen evenveel stress ervaren als ik, dan moet je behalve een rechtsgeleerde ook een halve  psycholoog zijn. Ik leer van mijn advocaat dat de term cliëntmanagement opgaat voor het kunnen omgaan met emotionele, labiele, boze mensen die vol stress zitten. Het lijkt mij een hele kunst. Zeker als ik kijk naar eigen reactie op een ontslag op staande voet.

Aardige, scherpe advocaat met humor

De advocaat die mij helpt is aardig, scherp én heeft gevoel voor humor. Je kan het slechter treffen en ik ben blij dat hij me bij gaat staan in al het gedoe na mijn ontslag op staande voet. Ik heb totaal geen verstand van juridische procedures en rechtszaken, maar heb veel vertrouwen in hem. En laten we eerlijk zijn, ik kan eigenlijk ook niet anders. Later ben ik zelfs een beetje trots op ‘mijn eigen’ advocaat, als hij genoemd wordt in een artikel van de Volkskrant over de meest voorkomende redenen voor ontslag op staande voet. Als ik mijn lot al in andermans handen moet leggen, dan toch graag in die van hem.

Zijn vaardigheden in cliëntenmanagement komen ook goed van pas. Omdat ik niet weet wat er me te wachten staat, legt mijn advocaat me meerdere keren geduldig uit wat er zal gaan gebeuren. Hij beantwoordt al mijn overbodige vragen. Overbodig omdat hij het al eens heeft uitgelegd. Stress maakt ook nogal dom. Dit helpt allemaal iets tegen zenuwen die zijn gaan opspelen als ik mijn stapeltje met nuttige papieren bij hem heb ingeleverd. Ik kan nu alleen nog maar vertrouwen op zijn kennis.

Groot spel

Mijn advocaat schrijft een goede brief aan mijn baas met de vraag om het ontslag op staande voet in te trekken. De baas schrijft terug dat dat niet gaat gebeuren. Dat schiet dus niet op. Al mijn hoop op een afloop met een sisser vervliegt. En ik voel me vervolgens alsof ik ben beland in een groot spel. Mijn advocaat doet nog een voorstel, waar mijn baas het niet mee eens is. De advocaat van de baas doet een voorstel, waar wij het niet mee eens zijn. Het stadium van een vaststellingsovereenkomst is nu echt gepasseerd. We komen er overduidelijk samen niet uit en staan pat. Nu moeten we naar de rechter.

Grote zwarte dozen

Wat in de tussentijd de stress flink verhoogd, is dat ik probeer om iets recht te zetten bij het UWV. Een medewerker die met mij meeleefde, heeft iets geregeld dat eigenlijk niet geregeld had moeten worden. Het ging gewoon even fout. Maar eenmaal in het UWV-systeem iets recht zetten is het makkelijker gezegd dan gedaan. Het kost me drie weken om het uit te leggen.

Ineens ben ik dus op twee plekken bezig om iets recht te zetten: de rechtbank en het UWV. Twee instanties die op me over komen als twee grote zwarte dozen, waar mensen werken volgens regels die ik niet ken. Mijn hoofd weet vervolgens wel dat het goed gaat komen, maar mijn lichaam reageert er niet goed op. Ik voel gewoon teveel stress en mijn lichaam reageert met hartkloppingen. Als extraatje schiet ik iedere morgen veel te vroeg wakker. Niet gezond. Ik zou alle gedoe in een doos willen doen, strik erom, klaar!

Boos op de baas en mezelf

Voor het eerst word ik boos op mijn baas. Dat was ik nog niet geweest, ondanks de grote gevolgen van het ontslag op staande voet op mijn leven. Het ontslag vind ik raar, oneerlijk, niet handig aangepakt en ook stom. Bij tijd en wijlen vind ik het ook sneu. Sneu voor mijn baas, voor mij, voor de toekomstige werknemers van het bedrijf. Maar nu ben ik wel boos. Het hele gedoe heeft impact op mijn gezondheid. Het meest kostbare wat ik heb. Hoe durft hij me als werkgever in een situatie te brengen die zoveel stress met zich meebrengt? Als bonus word ik ook boos op mezelf. Waarom ben je bij de man in dienst gegaan? Ontspan je nou eens! Kun je er niet gewoon om lachen?

Tekstverklaren

In mijn hoofd wordt de rechtszaak groter en groter. Het verzoekschrift van mijn advocaat aan de rechter gaat de deur uit. Ruim over de inleverdatum komt het verweerschrift van de advocaat van de baas. Ik open het stuk. Het voelt alsof er een tijger mijn huiskamer in komt wandelen in de vorm van 45 velletjes A-4. Met tekst, heel veel tekst. En herhalingen. Om te begrijpen wat er staat, dwing ik mezelf om rustig te worden, print alles uit en ga ik een ouderwets potje tekstverklaren. Het dagelijks werk van een rechter. Ik geef het je te doen.

No stress

Hoe meer ik lees, des te rustiger ik word. Van de beschuldigingen uit de ontslagbrief is er eigenlijk maar een punt over. Met veel woorden ingekleed en verdraaid. En de slechte intenties die mijn baas me toeschrijft heb ik niet. Er is geen bewijs en er is geen schade. Dat zou de rechter er toch uit moeten halen? Als ik om deze reden ontslagen word, dan kan dat bij 90 procent van werkend Nederland op dezelfde manier. En dat zal toch niet de bedoeling zijn, denk ik dan. Als leek.

En toch ben ik te nerveus. Ik ontdek in het beklaagdenbankje dat ik onbewust een rechter zie als een grote boze inquisiteur. Als iemand die beslist over leven en dood, en die het niet zo nauw neemt met de waarheid. Mijn leven is volgens mijn lichaam in handen van een niet integere, onmenselijke uitvoerder van de wet. Als ik mezelf betrap op deze onzinnige gedachte, schiet ik in de lach. De wijsheid van 50 jaar levenservaring lijkt toch een beetje te gaan helpen bij het relativeren van dit hele circus. No more stress, laat maar komen. Ik ben klaar voor de hoorzitting!

Soms krijg je in het leven een grote hoeveelheid stress cadeau. Heb jij tips om hier op een gezonde manier mee om te gaan?

De twee eerdere artikelen in deze serie vind je hier: You’ve got mail: ontslag op staande voet en Wat te doen bij ontslag op staande voet?