Vanavond hoor ik wat de sterfdatum van mijn vader wordt. Hij is 91, dus hij wordt niet bepaald in de wieg gesmoord, zoals ze in Amsterdam zeggen. Al een tijdje weet ik dat hij de winter niet meer wil halen en ook dat zijn situatie binnen de criteria van de euthanasiewet valt. Toch is elke stap in de procedure van de Levenseindekliniek een schok. Met elke stap wordt het echter. Kennelijk is er elke keer nog een kinderlijk stuk van mij over dat blijft geloven in zijn eeuwige voortbestaan. De ruimte voor dat geloof wordt met elke stap kleiner. En na het gesprek vanavond zal het weg zijn. Dan gaan we aftellen. Nog 10 dagen… nog 9….
Twee pakjes per dag
Als kind hoorde ik voor het eerst over longkanker en lag nachtenlang zachtjes te huilen. Mijn vader rookte 2 pakjes per dag. Ik wist zeker dat hij snel dood zou gaan. Wat zou ik het meisje dat ik toen was graag, over de tijd heen, toe willen roepen dat we op zijn 90e verjaardag nog vrolijk feest zouden vieren..!
Het geschenk van een geplande dood
Het grote geschenk van een geplande dood is dat je echt afscheid kunt nemen. Mijn broers en ik hebben mijn vader al voorgelezen wat we bij de crematie gaan zeggen. Ik weet zeker dat hij mijn liefde en waardering en respect heeft aangenomen, ingeademd, mee kan nemen in de allerlaatste fase van zijn leven – en misschien wel over de dood heen. Net zoals ik van hem heb aangenomen, ingeademd en meeneem. Het voelt rond.
Geluk gehad
Ook heb ik tijd om stil te staan bij het enorme geluk dat ik heb gehad door geboren te worden bij de ouders die ik heb gehad. Hoeveel dochters hebben misschien veel ambivalentere gevoelens bij het afscheid van hun ouders? Misschien is het voor anderen wel pijnlijk om mijn verhaal, dat van een blije dochter te lezen? Natuurlijk was bij ons niet alles volmaakt, maar we hebben de tijd gekregen om door wat minder goed was heen te groeien. Samen zijn we in een fase terecht gekomen waarin eigenlijk alleen het goede er toe deed en doet.
Liefde voor mijn vader
Ik sla mijn armen om mijn vader heen, voel zijn warme stevige lichaam en denk eraan dat dit vertrouwde lijf over een paar dagen koud zal zijn en zal verdwijnen. Mijn hart loopt over van liefde voor hem. Op het moment dat jij dit leest is mijn vader misschien al aan de volgende etappe begonnen. Maar dat wat ik in mijn hart bewaar, raak ik nooit meer kwijt.
Afscheid nemen als alleen het goede er nog toe doet, is anders dan als dit niet zo is? Als jij al afscheid hebt moeten nemen van een ouder, hoe was voor jou dit afscheid? Wil je daarover iets met ons delen?
Geef een reactie