Heb jij ook zo genoten van het nieuwjaarsconcert? Is het bij jou ook een jaarlijks terugkerende traditie? Bij mij al zo lang als ik op mezelf woon, wat toch al gauw een jaar of dertig is. Hoe laat ik ook op bed lig, hoe veel of hoe weinig ik ook heb gedronken om 11:00 uur zit ik klaar. Met een dekentje over mijn benen, een beker thee – mijn maag is dan nog niet altijd sterk genoeg voor koffie – en met een geroosterde boterham lig ik languit op de bank heerlijk te genieten.
In het verleden, toen de oudjaarsavonden nog ruig waren, viel ik regelmatig in slaap. Als ik dan wakker schrok had ik danig de pee erin dat ik een aantal nummers en het dansen had gemist. Daarom besloot ik een paar jaar geleden om het concert op te nemen, stevig van plan om er later in het jaar nog eens van te genieten. Net als met het restant oliebollen. Ken je dat? Zonde om weg te gooien, dus maar in de vriezer, dan eten we die volgende maand wel op. (Om ze in november weg te gooien, want dan heb ik liever verse.) Maar goed, de intentie was er. Elk jaar opnieuw, als een goed voornemen zeg maar.
Nooit goede voornemens, dacht ik …
Ik dacht echt dat ik nooit aan goede voornemens deed, maar nu besef ik dat ik onbewust er toch elk jaar minstens twee had: het nieuwjaarconcert nog eens luisteren en later het restant oliebollen eten. Overigens komt dat laatste vooral omdat ik het zonde vind om eten weg te gooien. Dat gebeurt helaas nog steeds op grote schaal. Zelf neem ik me regelmatig voor om minder te kopen en ik moet zeggen, dat lukt aardig. Hoewel dat voor mij niet echt geldt als goed voornemen maar meer als een aanpassing van gedrag… Nee, goede voornemens waren nooit aan mij besteed. De kans van slagen is zo verschrikkelijk klein, dat lees je ook in artikelen zoals deze bijvoorbeeld van Men’s Health.
Hersenen hebben te lijden
Geheel in navolging van de hele wereld hebben mijn hersenen blijkbaar ook te lijden onder de effecten van 2020. Ik betrap mezelf regelmatig op het goede voornemen om straks weer te borrelen/samen te eten/dansen/knuffelen/op vakantie kunnen, maar ook wil ik ineens graag een muziekinstrument leren bespelen. Dat is best een goed voornemen. Al wegdromend op de klanken van het Wiener Philharmoniker zie ik mezelf beurtelings met een dwarsfluit, een klarinet en een piccolo maar dat wordt niks, als ik het echt ga doen dan wil ik een saxofoon. Dat geluid is zo warm, zo vol, bijna sexy.
Ik denk nog even verder over hoe, wat en wanneer en besef al snel dat dit, gezien mijn agenda, flinke struikelblokken zijn. Als ik me dan ook nog realiseer dat het bij zo’n amuzikaal type als ik vast een bom duiten gaat kosten, haak ik al af voordat het muziekstuk afgelopen is. Met een man die door corona werkloos is geworden zijn zulke voornemens direct rijp om in de prullenbak te verdwijnen.
Een teststok in hun neus
Spijtig glijden mijn ogen naar het tv-scherm. De muzikanten spelen met net zoveel verve voor een lege zaal als dat ze dat normaliter doen voor een zaal vol opgedoft en op elkaar gepropt publiek. Mijn respect groeit met de minuut; alleen al omdat ze elke dag getest moesten worden. Elke dag een teststok in hun neus, achterblijvend met een traanoog terwijl je de noten probeert te lezen en de gedreven, bijna 80-jarige dirigent Riccardo Muti bij wil houden. Het is vast geen pretje geweest. Ik kan me voorstellen dat zij voorlopig niets meer in hun keel laten glijden, behalve eten.
Het is echt bizar
Ik weet niet waarom maar ineens pak ik het schrijfblok wat altijd voor handen ligt en schrijf drie dingen op die ik komend jaar wil gaan doen. Wat voor dingen dat zijn? Dat ga ik natuurlijk niet vertellen… Dan komt het niet uit. Hiervoor geldt dezelfde regel als bij een vallende ster of het uitblazen van de kaarsjes op de verjaardagstaart. In stilte wensen en in stilte hopen. Het is sowieso al bizar dat ik dit überhaupt doe. Goede voornemens vond ik echt altijd dikke onzin; iedereen gaat 1 januari aan de lijn doen om het 10 januari weer overboord te gooien omdat het zonde is van de restjes blauwe schimmelkaas, port en chocolaatjes uit het kerstpakket. Oh… en die nootjes moeten ook echt op, die kun je niet zo lang bewaren.
Gegeneerd verbannen
Vroeger kon ik me daar best over opwinden. Waarom begin je dan niet op 15 januari als alles op is. Maar nee, tegen die tijd hoor je niemand er meer over. Gegeneerd en vol gevoel van falen is eind januari het woord ‘goede voornemens’ alweer verbannen naar volgend jaar. Zodat men zich weer twaalf maanden kan wentelen in de dingen die ze graag anders zouden willen aan zichzelf. Alles waar ze het hele jaar ongelukkig van zijn moet op de eerste dag van het nieuwe jaar opeens allemaal anders. Ik doe daar niet aan mee.
Nou helpt het wel dat ik tegenwoordig best tevreden ben met mezelf. Tuurlijk zijn er dingen als spieren die niet zo goed willen, financiën die altijd beter kunnen enzovoort maar dit doet niets af aan mijn eigenwaarde. Ik hoef niet alles radicaal anders te gaan doen. Wat dat betreft denk ik er nog net zo over als vroeger. Goede voornemens zijn gedoemd te mislukken. Dat ik die drie dingen opschreef voelde meer als een soort houvast, als een herinneringslijstje. Om straks in juni of september eens te kijken en te denken; hoe staat het er nu voor? Heb ik het gedaan en wat heeft dit gedrag me opgeleverd? Ik weiger te geloven dat ik aan goede voornemens doe.
to-do-list
Het is een lijstje zoals ik ze op werkdagen zo vaak maak. Op mijn 16e leerde ik dat al in de keukens waar ik werkte. Papier mee en opschrijven wat er moest gebeuren. Ook in mijn leven als huisvrouw en later als café-eigenaar maakte ik to-do-lijstjes. En vandaag de dag als uitgever van een digitaal magazine doe ik het nog steeds. Puntsgewijs opschrijven wat ik die dag allemaal gedaan wil hebben met de prioriteiten bovenaan uiteraard. Is het ‘s avonds niet af – want ambitieus ben ik natuurlijk wel – dan schuif ik het door naar morgen. Zo staat er al heel lang op mijn lijstje dat ik mijn kledingkast moet opruimen. Ik schat nog een paar weken dan komt het – door noodzaak – echt bovenaan te staan.
Toch goede voornemens?
Als de laatste tonen van ‘An die schöne blaue Donau’ wegsterven schrijf ik toch maar op mijn lijstje voor morgen: kledingkast opruimen. Mijn oog valt weer op het briefje met de drie ‘voornemens’ voor 2021. Het zijn allemaal dingen die niet langer uitgesteld kunnen worden. Dingen die dringend aangepakt moeten worden omdat ze anders van de dragers af dreigen te glijden, net als de plank in mijn kledingkast. Dingen die fout gaan lopen als ik er nu niets aan ga doen. Een lijst met dingen die echt gedaan moet worden. Dus toch goede voornemens? Terwijl er 7.000 mensen online een applaus geven aan de duidelijk opgeluchte muzikanten voeg ik mijn drie voornemens voor 2021 toe aan mijn to-do-list voor morgen.
Zo, probleem opgelost tot volgend jaar 1 januari.
En jij, heb je goede voornemens voor 2021? En zo ja, wat doe je ermee, spreek je ze uit of schrijf je ze op? Of geloof je net als Mandy niet echt in goede voornemens en ga je voor een to-do-lijst of misschien wel voor een bucket list?
Geef een reactie