Vandaag interview ik Mireille. Ik ontmoet deze mooie warme vrouw in haar gezellige benedenwoning in Nijmegen-Oost. Ze woont hier samen met haar zoon Cees (9). 13 juli 2020 wordt ze 50. Ze praat vrijuit en deelt mooie ervaringen.
Mireille, is het help of hoera?
“Het is hoera”, zegt Mireille doordacht. “Ik kijk er enorm naar uit en heb er ontzettend veel zin in. Dat merk ik deze week, in de aanloop ernaar toe. Dat komt gewoon omdat ik voel dat er allemaal dingen gaan gebeuren,” zegt ze giechelend. “Mijn moeder apte mij vandaag dat ik zondagmiddag om half vijf klaar moet staan, want ze heeft iets met samen met Cees geregeld. Dat zijn van die dingen, daar heb ik allemaal niet bij nagedacht. Want vaak is het zo, ik ben natuurlijk een single moeder, dat als je met een partner bent je eigenlijk min of meer de aanname kunt doen dat die dan wel iets in gang gaat zetten ofzo. Dat hoor ik in elk geval van vriendinnen.”
“Niet allemaal, er zijn er ook twee die hebben het zelf georganiseerd. En ik doe het ook helemaal zelf, maar dat is ook hoe ik dingen doe. Ik doe dingen zelf. Maar als er dan van die verrassingen om de hoek komen, dan denk ik, oké gelukkig heb ik de laatste jaren steeds meer kunnen oefenen in het loslaten van de controle. Dat komt ook omdat ik nog een jong kind heb.”
“Ik weet nog toen ik Cees net kreeg, stijf van de hormonen. Had me een bezem gegeven en ik was weg gevlogen. Ik was echt een soort heks. Dat heeft mijn ex ook regelmatig tegen mij gezegd. En toen stond hier ook alles heel precies op een plek. Ik liep hier al 10 jaar met mezelf in dit huis, met mijn autistische zelf. Alles stond in kastjes waar ik dingen kon vinden. Dan krijg je een man erbij, want hij trok hier in. Weet nog dat ik dat heel lastig vond, want ineens stond er ook van alles van hem erbij in die kasten. En met zo’n kind, je kunt gewoon je eigen perfectionisme niet meer nastreven. Dat gaat gewoon niet! Het is me gewoon niet gelukt! En ik vind het ook helemaal niet erg. Je merkt dan nu met zo’n feestje, oké ik regel zelf een borrel hier. Vind ik heel leuk. Door die corona nu wel met een andere invulling, want mijn moeder en peettante komen ook en die vinden het samenzijn nog heel spannend, dus ik probeer die 1,5 meter na te leven voor diegenen die dat willen.”
“Ik had het liefst een heel groot feest gewild ergens buiten of in een zaaltje. Zo heb ik het altijd bedacht voor mijn 50ste. Maar zoals met alles, merk je gewoon dat je dingen wel van tevoren kunt bedenken maar dat het vaak toch zo gaat als dat het past in de tijd. Nu is het zo. Er zijn heel veel mensen op vakantie en nu zijn we geloof ik met z’n tienen. Een klein clubje.”Met een gemaakt verdrietig stemmetje zegt Mireille: “En eerst dacht ik: oké ze weten al een jaar lang dat ik 50 word en ze gaan toch gewoon op vakantie… Toen vond ik er wat van… En later dacht ik: het is oké, ik ben er helemaal oké mee. En ik ben blij met de mensen die het met me willen vieren en dat ik het zo georganiseerd heb. Ik heb wel een cateraar gebeld, omdat ik dacht: ik ga het niet zelf doen!”
Ben jij de 50’er die je voor je zag toen je jong was?
“Nee! Ik weet nu nog steeds niet hoe het kan dat ik 50 wordt. Ik weet niet hoe het voelt, omdat ik van binnen me heel jong voel. Behalve dan dat ik nu opvliegers heb, grijze haren en vijf kilo zwaarder ben. Heel mijn leven ben ik hetzelfde gewicht geweest, en nu valt het er niet vanaf te halen… Eigenlijk heel grappig deze vraag…”
“Toen mijn vader 50 werd, was ik iets van 28 of 30 ofzo en hebben we een groot feest gegeven. Ik weet nog dat we in een zaaltje waren waar ik heb staan dansen. En die foto’s zijn recent allemaal langs gekomen toen een vriendin 50 werd en ik foto’s van vroeger zocht. En Cees zat naast me en vroeg: wie is daar jarig op die foto. Ik zei: opa Jan die werd 50. En hij keek naar die foto en zei: maar toen was jij al een groot mens! Ik zei dat klopt. En ik word nu 50 en heb een kind van negen. Dus ik zit sowieso als mens in een hele andere flow, omdat ik ook dat kind destijds nooit had bedacht. Want ik wou helemaal geen kinderen eigenlijk. Maar ik ben zo dankbaar en gelukkig dat het tóch bij me hoorde.”
“Dat ik op mijn 40e nog moeder werd heeft veel veranderd. Toen heb ik mijn hele toekomstplanning, voor zover deze er was, bij moeten stellen. Cees was een verrassingsbaby, dus dat heeft best wat met me gedaan.
Vooral toen zijn vader en ik anderhalf jaar na zijn geboorte uit elkaar gingen. Pas op zijn vijfde kozen we voor co-ouderschap. In de tussenliggende jaren droeg ik het grootste deel van de zorg. Dat vond ik heel pittig, vooral omdat ik al in de overgang was. Maar dat wist ik pas achteraf.
“Ik heb totaal niet bedacht vroeger, want ik kom uit een traditioneel gezin met twee ouders en een broer, dat mijn leven zo zou lopen. Met mijn eerste man ben ik na 10 jaar relatie immers getrouwd op mijn 27e. We gingen na drie jaar al scheiden omdat ik me realiseerde dat ik op mn 30e nog niet klaar was voor zo’n volwassen leven en het moederschap. Heftig om te merken dat ik mijn eerste man ook niet zag als de vader van mijn kinderen. Ik moest nog fladderen. En toen werd ik vervolgens ook nog eens verliefd op een collega. Dat was een teken dat die relatie over was. Dat was de eerste keer dat ik mijn toekomstbeeld bij heb gesteld. Op mijn 40e heb ik dat dus opnieuw gedaan.”
“Ik wil niet zeggen dat in het leven mij van alles is overkomen. Ik vertrouw wel dat het leven je dingen geeft die bij je horen. En die kun je niet weten als je jong bent!
Wat vind je het allerleukst aan 50 worden?
“Uh,… dat ik wakkerder ben dan ooit! Het gevoel dat ik veel meer kan genieten. Dat ik rustiger loop. Hierboven wonen van die jonge mensen en dan hoor ik taktaktaktak en dan denk ik: ben blij dat ik dat gehad heb. Je hebt ook levenservaring en hoeft niet meer zoveel van jezelf. Wil niet zeggen dat ik niet nog heel veel wensen, verlangens of doelen heb. Ik vind mezelf nu misschien wel de leukste versie van al die Mireilles. Ik heb mezelf steeds opnieuw uitgevonden. Elke keer heb ik mijn uitdagingen aanschouwd, doorleefd en opgelost. Daar word je zo sterk van!”
Wat vind je erg aan 50 worden?
“Mijn droge slijmvliezen”, zegt Mireille schaterlachend. “Ja de overgang en de overgangsklachten dus. Dat je opvliegers hebt en slechter slaapt. Ik vind het erg dat ik niet meer zo gemakkelijk gewicht verlies. Ik ben trouw aan bepaalde kledingstukken, Daar heb ik herinneringen aan en kan er ook melancholisch van worden en bedenken waar ik was toe ik dat bloesje aan had en wat er gebeurde toen ik die bepaalde broek droeg. Maar van de week heb ik twee vuilniszakken vol met dikke tranen uit mijn kast gehaald. Met mijn lievelingsspijkerbroek… maar dat zit ‘m misschien niet in die extra kilo’s maar ook in al die mooi herinneringen en ervaringen die je achter je laat. En dat zit dan allemaal in die kleding.”
Als ik achter de naam van iemand een 50+ getal ziet staan, dan denk ik…?
“Haha, die komt nog uit de 1900 getallen! Dat is grappig, want ik heb een jong kind uit 2011 en heel veel kinderen zijn nu 20 die uit 2000 komen. Er wonen hier heel veel studenten en als je dan zegt: ik ben van 1970, dan is het echt van wow! 1970… Alsof je een dinosaurus bent. Maar als ik dan iemand van 50+ zie dan denk ik: die is uit dezelfde periode als ik. Dat betekent dat je veel dingen gemeen hebt. De nineties en de eighties muziek. Belangrijke gebeurtenissen uit die tijd en dingen die je herkent samen. Dat je nog zwart wit televisie had. Of nog geen telefoon thuis en toen die eerste met een draaischijf… Daar voel ik me verbonden mee.”
Zijn er dingen die je echt nog wilt bereiken voor je met pensioen gaat?
“Pffffffff, ik heb niet eens pensioen! Te lang zzp’er geweest en er niets aan gedaan. Maar goed voor de AOW begint zou ik nog iets heel groots willen doen. Alleen ik weet niet wat. Een boek schrijven… Trouwen… Is dat bereiken of zijn dat wensen? Ik hoop dat ik de leeftijd bereik en ik wil lang gezond blijven. Dat ik heel oud en vervelend mag worden. Misschien dat ik mag meemaken dat Cees een liefde vindt, dat hij gaat trouwen, dat hij iets heel moois doet in de wereld als hij ouder is. Ik hoop dat ik het bij kan houden allemaal… het gaat zo snel.”
Wat ga je afsluiten voor je 60ste?
Het blijft lang stil maar uiteindelijk: “Daar ben ik al mee bezig. Ik zorg graag. En heb heel vaak mezelf daarin vergeten. Ik heb heel hard gewerkt aan ‘self love’ en dus dat ik niet meer teveel in de energie van een ander ga zitten. Het geeft heel veel ruimte voor mijzelf als ik dat los kan koppelen. Dus het is heel fijn als ik tegen mijn 60ste dat trucje helemaal doorheb. Omdat dat voor mij misschien wel voelt als de ultieme vrijheid. En heel hard werken met toewijding daar geloof ik in. Maar ik geloof er ook in dat als je minder hard loopt, minder hard werkt er meer ruimte is voor privé en dat je daar heel blij van wordt. Als je niet meer heel hard hoeft te lopen. Of dat ik werk kan doen dat voelt als hobby. Een beetje uit het systeem. Maar dat ligt er maar net aan hoe de wereld zich gaat ontvouwen. Want ik geloof dat we hele grote veranderingen tegemoet gaan, zeker tot 2030. En dan moet ik het misschien weer bijstellen en moet ik heel hard aan de bak terwijl ik had bedacht: ik ga het rustiger aan doen.”
Waaraan merk je dat je 50 wordt?
“Naast wat ik eerder heb gezegd merk ik dat mijn lijf verandert. Het is wel grappig, want je leest altijd dat als vrouwen in de overgang zijn dan begint een nieuwe fase van hun leven. De kinderen zijn de deur uit. Maar ik heb nog een kind van negen, die elke morgen vol bovenop mij springt. En dat ik dan zeg: oeh, denk aan mijn broze botten!”
“En ik word kleiner. Ik krimp! Vroeger was ik soort van hele rechte plank, want ik had niet echt heupen en rondingen, maar nu heb ik opeens rondingen. Ik ben nu een soort van vierkant schap aan het worden. Als ik voor de spiegel sta denk ik: wat is er gebeurt?! En op hakken lopen… ik krijg het gewoon niet meer voor elkaar. En ik liep altijd op van die hoge pinnen. Maar nu ben ik veel meer in mijn lijf, geaard, stevig op mijn poten, maar dat betekent ook dat je soort van ingestort bent. Althans zo voelt het. Maar dit is mijn nieuwe lijf en daar moet ik het mee doen en ik ben blij dat ik me er lekker in voel.”
Ben je in de overgang?
“Ja. Ik menstrueer al bijna vier jaar niet meer. Ik ben dat al sinds mijn 40ste in de overgang. Dat Cees is geboren is een wonder, want ik had ook nog een bacterie in mijn eierstokken. Meegenomen uit India. En toen was Cees er en werd ik dus die heks. Ik kreeg allemaal vage klachten. Hartkloppingen, paniekaanvallen en niemand kon mij vertellen wat ik had. Toen kreeg ik de diagnose burn out en ik heb begrepen dat dat heel vaak wordt gezegd. Ik liep op tegen een muur bij mijn huisarts, want die zei dat ik gewoon te jong was om in de overgang te zijn. Maar mijn moeder was ook heel jong, zij was met 45 al door de overgang heen.”
“Ik had een periode dat ik heel veel vloeide. Echt vreselijk! Kon nog geen stap zetten en ik zat in een hele drukke klus. En ik zat de helft van de dag op het toilet. Toen ben ik naar een overgangsconsulente gegaan en daar ging er een wereld voor mij open. Dat had ik veel eerder moeten doen. Zij ging mijn suiker meten, ze ging alles doormeten en mij van alles uitleggen over mijn hormoonspiegel en hoe ik zelf kon meten hoe dat zat. Ik was heel opvliegend, had natuurlijk een klein kind en kon echt buiten proportioneel uit mijn slof schieten. En dan lag ik ‘s-avonds in bed en dan voelde ik me zooooo schuldig. Mijn lijf en mijn thuissituatie, met een jong kind, was niet echt een goede verbintenis. Ik ben met een haptonoom aan de slag gegaan en die heeft mij er doorheen geholpen.”
“Verder merk ik dat ik heel snel grijs wordt, maar dat vind ik heel mooi, en dikker dus. “
Leeft je moeder nog?
“Ja, mijn moeder leeft nog. En ze is heel mooi grijs.”
Praat je met haar over verschillen en overeenkomsten?
“Ja, maar mijn moeder kan zich niks herinneren van de overgang. Dat vind ik zo gek! Ze weet dat ze 45 was toen ze haar laatste menstruatie had. Ook de zussen van mijn moeder waren vroeg. En op een feestje zeiden ze dan ook dat ik helemaal geen burn out had, maar in de overgang was. En ik durfde niet meer op de snelweg te rijden en toen gaven zo ook aan dat ze dat allemaal gehad hadden en nog steeds niet durfden. Gelukkig durf ik dat nu wel weer, sinds anderhalf jaar! Ik wilde ook bewijzen, als eerste vrouw in die familie, dat je het wel weer kunt.”
“Maar ik herinner mij wel dingen van mijn moeder. Ik herinner me dat ze 40 was… jaaaaa, die kon zo uit de slof schieten… ik heb met haar gebotst… Ik herinner me ook dat ik mijn moeder op het toilet heb zien zitten dat het leek dat ze ging ontploffen. Alsof er een vlammetje onder haar zat. Ze had ook een kort lontje en een natte bovenlip. Dat heb ik ook vaak, zo’n zweet lip.”
Waar staat bij jou een rimpel voor?
“Dat ik veel gelachen heb ik het leven. Daar kan ik heel duidelijk over zijn.”
Wat zou je een 40-jarige willen meegeven?
Er valt weer een stilte…. En dan resoluut: “Dat je niet moet denken dat je je mooiste leven al geleefd hebt!”
Heb je een boodschap voor de media?
“Uhm, ja. Gelukkig is er steeds meer aandacht voor vrouwen van 50. Vroeger was je echt uitgekakt. Maar je brengt een bak ervaring mee, heel veel levenservaring en je bent gewend om flexibel te zijn omdat je de klappen van de zweep al kent. Dus wees eens lief! Weet je, mensen van 50 brengen zoveel mee. En daar mag meer aandacht voor zijn. Zet ze in, maak gebruik van die mensen en laat ze kennis overbrengen.”
Voel je je vertegenwoordigd in de beelden in de media?
“Nou, je wordt nog steeds weggezet als een oude takkentrol. Dat vind ik nu wel. Met de Tena ladies en zo. Maar gelukkig is er een soort oprukkend clubje van de Isa’s en Medina’s, steeds meer openheid over de overgang en platforms als Sarah Gezien en dus steeds meer aandacht voor de 50+ vrouw. Dat vind ik een mooie ontwikkeling.
25 of 50?
Schaterlachend, “Het lichaam van 25, het seksleven van 25 en de wijsheid van 50.”
Is 50 het nieuwe 30?
“Ja! Ja, vind ik wel.”
50 is afscheid nemen of nu begint het leven?
“Uhhhhh, vroeger zeiden ze altijd ‘life begins at 40’… Hmmmm, moet ik kiezen? Oké dan kies ik voor nu begint het leven pas.”
Hip of stijl?
“Niet hip in de zin van naveltruitjes, maar ik blij altijd wel een beetje een oude hip-ster. Hippie, mag dat ook?”
Opvliegers of vlieg op?
“Vlieg op” (met een schaterlach).
Grijs of je haar kleuren?
“Grijs!”
Welke vraag had je verwacht maar is niet gekomen?
“Uhm… ik had geen verwachtingen.”
We sluiten het interview af met een nieuwsgierige vraag van Mireille: “Welke vraag had je verwacht maar is niet gekomen…, wat antwoorden anderen daar dan op?”
Eerder interviewde ik Desiree in deze reeks van interviews met vrouwen die in het komende jaar Sarah gaan zien. Hoe ervaren ze dat? Is het hoera of help? Word jij ons volgende interview? Of weet je iemand die binnenkort 50 wordt en die het leuk vindt om geïnterviewd te worden? Neem contact op via vraag@sarahgezien.nl.
Geef een reactie