Vader is weggegaan

In mijn vaders huis heb ik een reistas ingepakt. Zijn sloffen, zijn klompen, zijn baret, zijn lievelingstrui zijn nu bij mij thuis. De trui heb ik al een paar keer gedragen. In mijn zak voel ik af en toe aan het holbeiteltje dat hij door de jaren heen gebruikte om gaatjes in mijn riemen te slaan. Als ik het aanraak voelt mijn vader zo dichtbij.

Flinke generatie

Wie was mijn vader en heb ik hem ooit echt gekend? Heeft íemand hem echt gekend? Hij was van wat ik ‘de Flinke Generatie’ noem. De generatie die als kind letterlijk geleerd heeft zich ‘niet te laten kennen’. Niet klagen, niemand lastig vallen met wat je voelt. Toen ik een paar jaar geleden door het slecht getimede dichtslaan van een autodeur een deel van zijn duim amputeerde, gaf hij geen kik. Op weg naar het ziekenhuis troostte hij mij. En nadat ze hem anderhalf uur hadden laten wachten, was hij degene die grapjes maakte tegen de dokter.

Wat voel je?

Toch kon hij de laatste jaren ook iets van kwetsbaarheid laten zien, en dat opende de weg naar grotere intimiteit. Op de allerlaatste avond vroeg hij zachtjes, onze armen om elkaar heen, voorhoofd tegen voorhoofd: “Wat vóel je als je er niet meer bent….?” Hoewel ik me terdege bewust ben van een leven na de dood, kon ik hem dat niet vertellen. Mijn broer zocht naar woorden en vond de ultieme troost: “Waar je ook heengaat vader, je gaat moeder achterna.” Daar kon de vroeger zo overtuigde atheïst zich in vinden.

Dag vader…..

De dag daarna, toen de dokter er was en wij allemaal om hem heen zaten, liet hij zich met totale overgave wegglijden uit mijn armen. Zijn geliefde achterna. En ooit ga ik hem achterna. Ik hoop met net zo veel moed en vertrouwen.

Eva nam ons mee in haar proces van afscheid nemen van haar vader. Haar eerdere bijdragen zijn te lezen in de eerste bijdrage, ‘Levenseindekliniek op bezoek bij vader’, en tweede bijdrage: ‘Vanavond hoor ik de sterfdatum van vader’.